ارزيابي نقش رضايت‌مندي سكونتگاهي بر دلبستگي به مكان با تأكيد بر مؤلفه‌هاي هويت‌ساز در محلات سنتي، مورد مطالعاتي: محله آقازمان شهر سنندج

رشد افقي شهرها، تخريب منابع طبيعي، كاهش تراكم جمعيت در محلات سنتي شهرها، ساخت محيط‌هاي مسكوني سازگار با زندگي ساكنان و افزايش كيفيت زندگي از مهم‌ترين چالش‌هاي مديريتي شهرهاي ايران است. اگرچه پژوهش‌هاي مختلف متغيرهاي مؤثر بر ارتقاي دلبستگي به مكان يا نتايج ارتقاي اين حس را شناسايي نمودند، كه همه آنان بر نقش سازنده ارتقاي اين حس بر كيفيت زندگي تأكيد نمودند. اما، تأثيرگذاري مؤلفه‌هاي كالبدي مسكن بر ميزان دلبستگي به مكان به‌صورت تجربي در ميان ساكنان مورد سنجش قرار نگرفته است. لذا اين پژوهش تلاش مي‌نمايد تا به بررسي نقش مؤلفه‌هاي هويت‌ساز كالبدي در رضايت‌مندي ساكنان از مسكن خود، و تأثير اين مؤلفه‌ها بر دلبستگي به محله را در ميان ساكنان، مورد سنجش قرار دهد. ماهيت پژوهش از منظر هدف، كاربردي، روش انجام تحقيق، «توصيفي ـ پيمايشي» و ابزار گردآوري داده‌ها نيز مبتني بر پرسشنامه است. جامعه آماري شامل كليه ساكنان محله آقازمان بوده است و نمونه آماري شامل 300 نفراز ساكنين مي باشد كه به شيوه نمونه‌گيري تصادفي انتخاب شدند. داده‌هاي تحقيق با استفاده از مدل‌سازي معادلات ساختاري (PLS) مورد تحليل قرار گرفت كه نتايج نشان مي‌دهند، ميزان تأثيرگذاري مؤلفه‌هاي هويت‌ساز بر رضايت از محله (0.58) و بر دلبستگي به محله (0.15) بوده است. نتايج با تأييد مدل پيشنهادي تحقيق تأييد مي‌كنند كه مؤلفه‌هاي هويت‌ساز از طريق رضايت از محله بر دلبستگي به محله  تأثير غيرمستقيم دارد. همچنين،  نتايج تأييد مي‌كنند كه مؤلفه‌هاي هويت‌ساز با اثر‌گذاري بر  ارزيابي‌هاي عيني و ذهني، و ارتقاي رضايت‌مندي از مسكن  ساكنان بر حس دلبستگي به مكان اثر مي‌گذارد. بر پايه نتايج اين تحقيق، درك مثبت از كيفيت محيط مسكوني مي‌تواند همبستگي معناداري با افزايش سطح دلبستگي به محله ايجاد كند كه موجب افزايش ماندگاري در محله مي‌شود.