تأثير آموزش تحليل رفتار متقابل بر نگرش صميمانه، عزت نفس و افسردگي زنان معلول جسمي-حركتي

مقدمه: ناتواني نه‌تنها در جسم، بلكه بيشتر در نگرش معلولين وجود دارد. نگرش‌هاي منفي و موانع اجتماعي سبب كاهش عزت نفس و افزايش افسردگي آنان مي‌شود. هدف پژوهش بررسي اثر آموزش تحليل رفتار متقابل بر نگرش صميمانه، عزت نفس و افسردگي زنان معلول جسمي حركتي كاشان در سال 1398 بود. روش: پژوهش نيمه آزمايشي با دو گروه آزمايش و گواه با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون و پيگيري بود. جامعه آماري 48 زن معلول زير نظر بهزيستي بود كه 40 نفر به شيوه تصادفي انتخاب و در دو گروه مساوي قرار گرفتند. ابزار پژوهش، مقياس‌هاي نگرش صميمانه تريدول، عزت نفس آيزنك و افسردگي بك بود. پس از انجام پيش‌آزمون از گروه‌ها، آموزش تحليل رفتار متقابل طي 8 جلسه، براي گروه آزمايش برگزار شد. سپس از دو گروه پس‌آزمون و يك ماه بعد آزمون پي گيري، گرفته شد. براي تحليل داده ها از تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر استفاده گرديد. يافته‌ها: آموزش گروهي سبب افزايش عزت نفس، نگرش صميمانه، صميميت ذهني، صميميت عاطفي و كاهش افسردگي معلولين گروه آزمايش نسبت به گروه گواه، شد (0.01≥ P). ميانگين نمرات اين متغيرها در گروه آزمايش، در پس‌آزمون و پي گيري، در يك سطح آماري بودند كه نشان‌دهنده پايداري اثرات آموزش بود. نتيجه‌گيري: آموزش گروهي تحليل رفتار متقابل از طريق شناخت ارزش‌هاي وجودي و بهبود ارتباط بين فردي در بهبود نگرش و عزت نفس و كاهش افسردگي معلولين مؤثر مي‌باشد.