اثربخشي درمان مبتني بر خودشفقتي بر اجتناب تجربه اي و آميختگي شناختي بيماران مبتلا به سرطان با علائم افسردگي

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي درمان مبتني بر خودشفقتي بر اجتناب تجربه اي و آميختگي شناختي بيماران سرطاني با علائم افسردگي صورت گرفت. روش: روش پژوهش از نوع نيمه آزمايشي و طرح آن به‌صورت پيش‌آزمون – پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه ي آماري پژوهش، شامل تمامي بيماران مبتلا به سرطان مراجعه‌كننده به بيمارستان وليعصر تبريز و مطب چندين نفر از متخصصان شهر تبريز در سه‌ماهه‌ سوم سال 1398، بودند كه داراي علائم افسردگي بودند. نمونه ي پژوهش 30 نفر بودند كه به‌صورت نمونه گيري در دسترس انتخاب و به‌صورت تصادفي به گروه هاي آزمايش و كنترل به‌صورت يكسان گمارش شدند. گروه آزمايش به‌صورت گروهي، در 8 جلسه دوساعته، تحت درمان مبتني بر خودشفقتي قرار گرفتند، درحالي‌كه اعضاي گروه كنترل هيچ‌گونه مداخله ي درماني دريافت نكردند. ابزارهاي جمع آوري داده ها، پرسشنامه ي پذيرش و عمل براي سنجش اجتناب تجربه اي و پرسشنامه ي آميختگي شناختي بودند. براي تجزيه‌وتحليل داده‌هاي پژوهش حاضر از تحليل كوواريانس استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه درمان مبتني بر خودشفقتي در كاهش اجتناب تجربه اي (0.03 P) و آميختگي شناختي (0.01 P) بيماران مبتلا به سرطان داراي علائم افسردگي تأثير معناداري داشته است. نتيجه‌گيري: مي توان نتيجه گرفت كه درمان مبتني بر خودشفقتي، روشي مؤثر در كاهش اجتناب تجربه اي و آميختگي شناختي بيماران مبتلا به سرطان داراي علائم افسردگي بوده است.