تاثير مقابله درمانگري بر زيست نشانگرهاي ايمني شناختي در بيماران مبتلا به مالتيپل اسكلروزيس

مقدمه: كاربرد روش‌هاي مقابله با استرس در بيماران مولتيپل اسكلروزيس مي‌تواند منجر به تغييرات قابل‌ملاحظه‌اي در سطح زيست‌نشانگرهاي ايمني‌شناختي گردد. ازاين‌رو هدف پژوهش، بررسي تأثير مقابله‌درمانگري بر زيست‌نشانگرهاي ايمني‌شناختي در بيماران مبتلا به مالتيپل‌اسكلروزيس بود. روش: پژوهش حاضر شبه‌آزمايشي و با روش پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه كنترل انجام شد. جامعه پژوهش كليه بيماران مبتلا به مالتيپل‌اسكلروزيس عضو انجمن حمايت از بيماران ام.‌اس. استان تهران در سال 97 بوده، تعداد 30 بيمار مبتلا به ام.‌اس. واجد شرايط و داوطلب، انتخاب و به‌طور تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند. گروه آزمايشده جلسه درمان مقابله‌درمانگري و گروه كنترل به همان تعداد جلسات مراقبتهاي معمول دريافت كردند. جهت سنجش فرضيه‌ها از كيت‌هاي انساني براي اندازه‌گيري زيست‌نشانگرهاي ايمني‌شناختي و جمع‌آوري نمونه‌هاي خوني در 3 نوبت و مداخله روانشناختي مقابله‌درمانگري، استفاده شد. يافته‌ها:نتايج نشان دادند پيش‌آزمون با پس‌آزمون و پيگيري مؤلفه‌هاي اينترلوكين 6، اينترلوكين 10، تومور نكروزينگ فاكتور آلفا، اينترفرون گاما، لنفوسيت و گلبول‌هاي سفيد تفاوت معناداري دارد (0.05 P) و نمرات پس‌آزمون در مرحله‌ي پيگيري مقياس‌ها نسبتاً ثابت مانده و اثر مداخله‌اي مقابله‌درمانگري همچنان ماندگار است. نتيجه‌گيري: مقابله‌درمانگري سبب بهبود زيست‌نشانگرهاي ايمني‌شناختي در مبتلايان به مالتيپل‌اسكلروزيس مي‌گردد. در كاهش ميزان اثربخشي اين رويكرد مداخله‌اي، زمان از پس‌آزمون به پيگيري اثر نداشته است