ارزيابي تحقق‌پذيري معيارهاي نوشهرگرايي در شهرهاي سنتي (مطالعه موردي بافت حاشيه‌اي و روستايي شهر‌اردبيل)

امروزه بافتهاي حاشيه اي و روستايي ناشي از الحاق روستاهاي همجوار يا مناطق غيررسمي در شهرهاي سنتي، داراي چالشهاي متنوعي بوده و استفاده از روشهاي صرف كالبدي براي حل اين چالشها جوابگو نمي باشد. لذا بهره گيري از راهبردهايي كه بتواند ظرفيت بومي و سنتي اين بافتها را در نظرگرفته و پاسخگوي چالشهاي موجود باشد اجتناب ناپذيراست. در اين راستا با توجه به جامعيت رويكرد نوشهرگرايي، ارزيابي تحقق پذيري معيارهاي آن در شهرهاي سنتي (نمونه موردي بافت حاشيه اي و روستايي اردبيل) هدف اين تحقيق با روش توصيفي تحليلي مي باشد. در اين تحقيق بافت حاشيه اي و روستايي اردبيل بروش ميداني و استفاده از شاخص هاي موجود در مباني نظري شناسايي شد. سپس با تكنيك دلفي شاخص هايي براي ارزيابي تحقق پذيري معيارهاي مورد مطالعه شناسايي و با استفاده از آنها پرسش نامه اي تدوين گرديد. روايي پرسش نامه توسط كارشناسان و پايايي آن توسط آزمون آلفاي كرونباخ تاييد و اطلاعات لازم از طريق پرسش نامه، مشاهده و حضور محقق در سطح محلات بافت گردآوري شد. جهت تجزيه و تحليل داده ها از آزمونهاي t تك نمونه‌اي، رتبه‌بندي فريدمن و آناليز واريانس در نرم‌افزار SPSS20 استفاده شد. براساس نتايج از بين17 معيار مورد ارزيابي، معيارهاي حفظ و تقويت ساختارهاي سنتي و تعاملات اجتماعي در محلات بافت محقق شده اند و 15 معيار بعدي محقق نشده اند. همچنين نتايج حاصله از آزمون رتبه بندي فريد من نشان مي دهد كه رتيه تحقق پذيري معيارها در بافت مورد مطالعه متفاوت است .