تبيين راهبردهاي مديريت بحران در بافت هاي فرسوده شهري (مطالعه موردي: منطقه19 شهرداري تهران)

ايمني شهرها به ويژه بافت فرسوده و تاريخي در برابر مخاطرات و مديريت بحران آن يكي از اهداف برنامه ريزي شهري بوده و در اين راستا اولين گام، اطلاع از ميزان تاب آوري محلات بافت فرسوده و مديريت آن در برابر مخاطرات است. اين پژوهش از لحاظ هدف از نوع كاربردي و از حيث روش تحقيق توصيفي تحليلي است. رويكرد حاكم بر اين پژوهش از نوع اسنادي و ميداني است. جهت مديريت صحيح بحران در منطقه19 شهرداري تهران، با بهره‌گيري از مدل همپوشاني وزندار در محيط GIS، اقدام به پهنه‌ بندي مناطق آسيب پذير منطقه گرديد. در اين مدل از لايه‌هاي متعددي شامل تراكم جمعيت، كيفيت ابنيه، نزديكي به معابر، نزديكي به فضاهاي باز، مراكز درماني، ايستگاه هاي آتش نشاني و... در محدوده مورد مطالعه استفاده شده است. نتايج حاصل از پژوهش نشان مي دهد كه تنها 18/19 درصد از محدوده مورد مطالعه داراي وضعيت مطلوب تا بسيار مطلوب مي باشد. 32/39 درصد از منطقه نيز در وضعيت متوسط از لحاظ آسيب پذيري در مواقع بحراني قرار دارد. همچنين50/41 درصد از محدوده مورد مطالعه در شرايط نامطلوب تا بسيار نامطلوب قرار دارند. با توجه به اينكه قسمت اعظمي از منطقه19 شهرداري تهران در وضعيت مطلوبيت متوسط تا بسيار نامطلوب قرار دارد، لذا اهميت و توجه مسئولين شهري را طلب مي كند تا با تدابير و برنامه هاي پيشگيرانه لازم مانع تخريب بافت هاي فرسوده و يا حتي مسكوني شوند تا اينكه كمترين ميزان خسارت مالي و جاني و مديريت بحران را در سطح منطقه داشته باشيم.