مدل سازي يكپارچه حمل و نقل و كاربري زمين در كلانشهر شيراز با رويكرد مبتني بر فعاليت

جدا بودن فرآيند تصميم گيري حمل و نقل و كاربري زمين و در نتيجه آن افزايش مالكيت خودرو، افزايش مسافت سفر، افزايش آلودگي هوا و آلودگي صوتي، مسايل و مشكلات زيست محيطي و ... از مسايل اساسي شهرسازي در ايران مي باشد. بر اين اساس، مقاله حاضر به بررسي مدل سازي يكپارچه حمل و نقل و كاربري زمين پرداخته است. در اين راستا ابتدا فرآيند و سير تحول برنامه ريزي حمل و نقل و كاربري زمين مورد مطالعه قرار گرفته و رويكردهاي سفر بررسي شده است. در ادامه چارچوب مدل اوربانسيم براي بخش هايي از مناطق 1 و 6 كلان شهر شيراز به عنوان نمونه مورد مطالعه معرفي و مدل اوربانسيم تغيير يافته به عنوان مدل مورد مطالعه اين پژوهش انتخاب شده است. در جهت دستيابي به داده ها و اطلاعات مورد نياز براي مدل سازي از سرشماري عمومي نفوس و مسكن سال 1395، مطالعات طرح جامع حمل و نقل شيراز، نقشه هاي GIS طرح تفصيلي شيراز و تكميل پرسشنامه استفاده شده است. پس از مطالعه الگوهاي فعاليتي خانوارهاي ساكن در محدوده مورد مطالعه به مدل سازي انتخاب محل سكونت خانوارها و دسترسي مبتني بر فعاليت خانوارها پرداخته شده است. مدل شبه فعاليت محور مورد بحث در اين پژوهش، اين شاخص را در قالب خصوصيات الگوي فعاليت خانوار، شامل در دسترس بودن وسيله سفر و تعاملات خانوار در نظر مي گيرد. اندازه گيري اين شاخص ها در سطح خانوار انجام مي شود و زنجيره سفر و انتخاب وسيله سفر در تسهيل ميكروشبيه سازي ها نقش دارند.