ارزيابي اثرات توسعه گردشگري بر كاهش ميزان فقر و توانمندسازي اقتصادي، مطالعه موردي روستاهاي شهرستان پارس آباد معان

گردشگري بزرگ‌ترين صنعت خدماتي جهان ازنظر درآمدزايي شناخته‌شده است و تغييرات اقتصادي زيادي را در پي داشته است مي‌تواند به‌عنوان يك صنعت اقتصادي توانمند تأثير بسياري بر اشتغال داشته باشد. در مقاله حاضر براي بررسي توسعه گردشگري بر كاهش ميزان فقر و توانمندسازي اقتصادي خانوارها در روستاهاي شهرستان پارس‏آباد پرداخته شده است. اين پژوهش ازنظر نوع كاربردي و ازنظر ماهيت انجام، توصيفي – تحليلي و براي گردآوري داده‏ها از روش‏هاي كتابخانه‏اي و ميداني استفاده‌شده است. جامعه آماري اين تحقيق، 13 روستا موردمطالعه در شهرستان پارس‏آباد مي‏باشد كه طبق فرمول كوكران 352 خانوار به‌عنوان حجم نمونه تعيين و با استفاده از روش نمونه‌گيري سيستماتيك پرسشنامه‌ها تكميل شد..براي تجزيه‌وتحليل اطلاعات و داده‌هاي spss و از روش‏هاي آماري توصيفي و استنباطي استفاده‌شده است. يافته تحقيق با استفاده از آزمون (ويلكامسون وt دوجفت)حاكي از آن است ، با استناد آماره t با مقدار(404/7 ) از ميزان توسعه گردشگري و همه ابعاد (به جز بُعد كالبدي) با مقدار t ميانگين:( 83/2) در زمان پس از توسعه گردشگري به‌صورت معنادار كاهش‌يافته است. از طرفي، ميزان توسعه گردشگري با آماره t برابر با 404/7 در زمان پس از توسعه گردشگري كاهش‌يافته است. درنتيجه مقاله منطقه بيشتر بايد برنامه‏ريزي لازم در جهت گسترش و گردشگري توسعه يابد. و مي‌تواند به‌عنوان منبع درآمدزايي براي منطقه و كشور باشد و از فقر و بيكاري مردم بكاهد، واقعيت امر اين است كه صنعت گردشگري و توريسم نتوانسته در اين منطقه موفقيت چنداني به دست آورد.