ارزيابي تاب آوري بافت تاريخي شهر در برابر مخاطرات طبيعي (زلزله) (مطالعه موردي: شهر يزد)

پژوهش‌هاي كاربردي در امور مربوط به ايمن سازي شهرها در برابر سوانح طبيعي سبب افزايش ابتكارات در طراحي‌ها و يافتن بهترين سياست‌ها خواهد شد. بنابراين براي دستيابي به اين هدف، گنجاندن برنامه‌هاي افزايش تاب‌آوري و كاهش آسيب‌پذيري شهروندان و جامعه كه در معرض مخاطرات و سوانح طبيعي هستند در طرح‌هاي توسعه شهري ضرورت دارد. لذا برنامه‌ريزي براي تاب‌آوري در بحران جز مهمي از آينده‌نگري جوامع و سازمان‌ها شده است. پژوهش حاضر به منظور ارزيابي ميزان تاب‌آوري بافت تاريخي شهر يزد در برابر مخاطرات طبيعي از جمله زلزله را مورد بررسي قرار داده است. روش تحقيق از نظر هدف كاربردي و از نظر نوع داده‌ها اسنادي و ميداني و از نظر نحوه اجرا به صورت فضايي است. با استفاده از مدل AHP به تلفيق لايه‌هاي كاربري در محيط GIS مبادرت شد و در نهايت، محلات بافت تاريخي شهر از لحاظ ميزان تاب‌آوري مشخص شده است. نتايج پژوهش نشان دهنده آن است كه بخش‌هاي جنوبي و غربي از نظر تاب‌آوري در برابر مخاطرات در وضعيت نامناسبي قرار داشته (8.38 هكتار) و در مقابل واحدهاي ساختماني واقع در بخش‌هاي مركزي و شرقي اين منطقه از نظر تاب‌آوري در شرايط مساعدتري قرار دارد (90.26 هكتار). با توجه به ارزيابي صورت گرفته مي‌توان اينگونه بيان داشت كه محلات فهادان، زردتشتي، پشت باغ و گنبد سبز داراي بالاترين ميزان تابآوري در برابر مخاطرات بوده و در مقابل محلات شيخداد، دولت‌آباد، گودال مصلي، گازرگاه و شش بادگيري داراي كمترين ميزان تاب‌آوري هستند.