تبيين ارتباط ميان برداشت معمارانه و مؤلفه‌هاي فردي كاربر در كالبد فضاهاي عمومي (مورد مطالعه: خيابان زند شيراز)

معماري فضاهاي همگاني، جايگاهي براي يكپارچگي تنوع فرهنگي و حضور جريان‌هاي متفاوت اجتماعي است. در اين فضاهاي جمعي، امكان نوآوري و تكثر آراء هنري وجود دارد و از همين روي، فضاهاي جمعي به نشانه‌اي از سليقه‌ي رايج معماري در بستر خود بدل شده‌اند. اين پژوهش درصدد آن است تا با دريافت داده‌هاي ميداني و تحليل جامعه‌شناختي، روندي تكميلي براي طراحي فضاهاي خدمات همگاني توليد كرده و نگرش عمومي به حوزه‌ي تخصصي معماري را پايش نمايد. در غالب پژوهش‌ها به نقش معماري بر رفتارهاي انساني پرداخته شده كه از آن با نام «روان‌شناسي محيط» ياد مي‌شود؛ اما نگرش به معماري به‌عنوان عادت‌واره و محصولي، كه پس از گذشت زمان و حضور كاربر، دچار دگرگوني مي‌شود و مي‌تواند برآمده از رفتارهاي جمعي دچار تغيير ماهيت (ادراكي/عيني) شود، موضوعي است كه كمتر مورد بحث قرار گرفته است. حال اين سؤال مطرح مي‌شود كه برداشت و ادراك معمارانه و مؤلفه‌هاي مؤثر در فهم فضاي عمومي از ديدگاه كاربران از چه الگويي پيروي مي‌كند؟ تدوين الگوي برداشت و ادراك عمومي از معماري، مي‌تواند در زمان طراحي و در توليد روش‌هاي طراحي مبتني بر حضور فعال كاربران، مؤثر واقع گردد. با توجه به مطالعه‌ي اين پژوهش بر روي جامعه‌ي آماري ۱۲۰۰ نفري و پايش برداشت‌هاي افراد از موضوع معماري فضاهاي همگاني، مي‌توان گفت هويت‌هاي اجتماعي، در فضاي ادراكي متفاوتي از موضوع معماري به سر مي‌برند. شاخص‌هاي فردي و گروهي، خوانش‌هاي مختلفي از مسئله‌ي معماري دارند كه گونه‌بندي آن‌ها، از منظر پارامترهاي موجود در ساختمان، به الگويي براي طراحي فضاهاي عمومي تبديل مي‌گردد.