معيارهاي بلندمرتبه‌سازي از ديدگاه زيباشناسي و منظر شهري در راستاي آمايش سرزمين و جغرافياي شهري: نمونه موردي: منطقه 22 تهران

بررسي معيارهاي ساختمان‌هاي بلندمرتبه در منظر شهري داراي ابعاد و شاخص‌هاي متنوعي است. شناخت اين ابعاد مي‌تواند طراحان شهري و معماران را در جهت تقويت ارائه منظر شهري زيبا و مقبول و همچنين حذف نقاط منفي در طراحي كمك‌رساند. برهمين اساس، تحقيق حاضر به بررسي ديدگاه‌هاي زيباشناسي در مقوله منظر شهري و تأثير آن بر ساختمان‌هاي بلندمرتبه مي‌پردازد. در اين‌ضمن فراخواني معيارهاي بلندمرتبه‌سازي از ديدگاه نظريه‌پردازان، متخصصين معمار و شهرساز و همچنين ساكنين و غيرساكنين، بهره‌برداري شود و از نظر زيبايي‌شناسي باتوجه به گسترش بناهاي بلندمرتبه مسكوني از نوع منفرد و خوشه‌اي مورد بررسي و تجزيه و تحليل قرار گيرد. به منظور تجزيه و تحليل اطلاعات و داده‌هاي، روش‌هاي كيفي و كمي به‌صورت توامان به كار برده شده است، بدين‌صورت كه براي تجزيه و تحليل داده‌هاي كيفي از روش تحليلي كيو، و جهت آناليز داده‌هاي ميداني، از نرم‌افزار تحليل آماري SPSS استفاده شده است. يافته‌هاي اين تحقيق نشان مي‌دهد كه در تأثير زيباشناسي بناهاي بلند منفرد و خوشه‌اي بايد تفاوت قائل شد؛ زيرا ابعاد تأثيرگذار اين بناها در منظر شهري متفاوت است. برج‌هاي منفرد داراي فرم شاخص و بناهاي بلند خوشه‌اي به دليل تكرار مي‌توانند به راحتي با تناسبات محيطي هماهنگ شوند و از اين طريق خط آسمان هماهنگي در جغرافياي شهرها خلق كنند.