تبيين مولفه هاي منظر بوم گرا مبتني بر الگوهاي ادراك محيط ( نمونه موردي : بندر كنگ)

در پي صنعتي شدن شهر ها و ظهور معماري مدرن ، الگوي ساخت بناها از معماري بومي فاصله گرفته كه اين خود دچار معضلاتي از جمله: دور شدن از طبيعت ، افزايش مصرف انرژي ، دور شدن از فرهنگ آن منطقه ، ايجاد منظري ناشناخته و در تضاد با محيط اطراف و از بين رفتن هويت بومي و معماري خود جوش آن شده است . لذا در اين مقاله سعي به بررسي معيارهاي مهم در معماري بوم گرا براي شناخت محيط و ادراك آن شده است كه بتواند ميزان حس تعلق به مكان را افزايش دهد . هدف از ارائه اين پژوهش تعامل انسان و طبيعت با توجه به منطقه و بوم و همچنين شناخت و تقويت ادراك محيط و منظر با بهره گيري از معماري بوم گرا مي باشد . روش تحقيق ، بر اساس رويكردي توصيفي و تحليلي كه از ابزارهاي گردآوري اطلاعات ، مطالعات كتابخانه اي و اسنادي و شهود بصري با تحليل استدلال منطقي به بررسي آن پرداخته شده است . در اين پژوهش، در نهايت به الگويي مي رسيم كه در آن فرهنگ و فن آوري (از عوامل انساني) طبيعت و اقليم (از عوامل محيطي) از موارد مهم در شناخت و ادراك محيط محسوب مي شود كه ارتباط منسجمي را در بر گرفته و كاملا در برگيرنده چگونگي رفتار انسان در آن محيط مي باشد .