شناسايي مناطق سيل‌خيز شهر شيراز با استفاده از TOPSIS-GIS

خطر سيلاب و عدم آگاهي از شرايط فيزيوگرافي و مورفولوژيكي حوضه‌هاي آبريز شهري موجب شده تا سكونتگاه‌هاي انساني در دوره‌هاي زماني مختلف، همواره مورد تهديد جاني و مالي اثرات ناشي از سيل قرار گيرند. سيل اخير شيراز كه در فروردين ماه 1398رخ داد يكي از مواردي بود كه مداخلات انساني و عدم آگاهي دقيق در رابطه با شرايط حوضه، منجر به خسارت‌هاي جبران‌ناپذير جاني گرديد. با توجه به شرايط پيش‌آمده و پيشگيري از وقوع رخدادهاي مشابه، هدف اين مطالعه‌ شناسايي مناطق مستعد وقوع سيلاب در حوضه آبخيز شهر شيراز مي‌باشد. به اين منظور مهم‌ترين عوامل مؤثر در ايجاد سيلاب شامل لايه‌هاي اطلاعاتي بارش، فاصله از مسيل، مقدار شيب، جهت شيب، طبقات ارتفاعي، پوشش زمين، كاربري اراضي، تراكم ساختماني، بافت‌هاي فرسوده، سيلاب‌هاي گذشته، سازندهاي زمين‌شناسي و شماره منحني، با استفاده از سامانه اطلاعات جغرافيايي (GIS) و فناوري سنجش از دور (RS) تهيه شدند سپس استانداردسازي لايه‌ها بر اساس توابع فازي در محيط ArcMap 10.3 با استفاده از روش مقايسات زوجي وزن‌دهي شدند و در نهايت با بهره‌گيري از مدل فازي TOPSIS نقشه نهايي پهنه‌بندي تهيه گرديد. نتايج نشان مي‌دهد كه مناطق 2، 3،11،7 و 9 بيشترين آسيب‌پذيري را در برابر سيلاب دارند. همچنين 2754 هكتار از محدوده شهر شيراز در طبقه با خطر خيلي زياد، 6076 هكتار در پهنه با خطر زياد، 17390 هكتار در پهنه با خطر متوسط، 13418 هكتار در پهنه كم و 6658 هكتار در پهنه با خطر بسياركم قرار دارد.