تبيين اثر جهت‌گيري راهبردي و ظرفيت جذب دانش بر قابليت‌هاي نوآوري كارشناسان وزارت ورزش و جوانان با ملاحظۀ نقش ميانجي انعطاف‌پذيري راهبردي

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثر جهت‌گيري راهبردي و ظرفيت جذب دانش بر قابليت‌هاي نوآوري كارشناسان وزارت ورزش و جوانان با ملاحظۀ نقش ميانجي انعطاف‌پذيري راهبردي انجام گرفت. روش تحقيق، توصيفي پيمايشي و از نظر هدف كاربردي بود. جامعۀآماري شامل تمامي كارشناسان وزارت ورزش و جوانان بود كه از طريق نمونه‌گيري تصادفي، 273 نفر به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. به‌منظور گردآوري داده‌ها از چهار پرسشنامۀ استاندارد جهت‌گيري راهبردي مايلز و اسنو (1978)، پرسشنامۀ ظرفيت جذب دانش زاهارا و جورج (2002)، پرسشنامۀ قابليت نوآوري تساي(2001)، و پرسشنامۀ انعطاف‌پذيري راهبردي شيميزو و هيت (2004) استفاده شد. پس از تأييد روايي و پايايي پرسشنامه‌ها، براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها، از مدل معادلات ساختاري و تحليل مسير به‌وسيلۀ نرم‌افزار  LISREL8/70استفاده شد. نتايج تحليل مدل‌يابي معادلات ساختاري نشان داد كه مدل از برازش خوبي برخوردار است و تمامي مسيرها تأييد شدند. نتايج نشان داد كه سازمان‌هاي ورزشي به‌منظور استفادۀ صحيح از منابع، جلوگيري از حالت انفعال و توان رقابت در محيط، با استفاده از جذب اطلاعات ارزشمند از منابع بيروني و نيز بهره‌گيري از توانايي واكنش‌گرايانه در محيط، بايد بر قابليت‌هاي نوآوري خود بيفزايند.