عطرشناسي در سنت داروشناسي دورۀ اسلامي از سدۀ سوم تا نهم قمري

در بيشتر آثار داروشناسي دورۀ اسلامي، به مواد خوشبوي و از جمله آنچه در متون دورۀ اسلامي عطر انگاشته مي‌شد، توجه شده است. در اين آثار ضمن برشمردن ويژگي‌هاي دارويي هر عطر، اجناس مختلف آن و مناطقي كه هر جنس در آنجا به دست مي‌آيد معرفي شده است. توجه برخي داروشناسان به اين موضوع گاه تا بدانجا بوده كه حاصل كار از لحاظ جزئيات و تفصيل حتي از بيشتر عطرنامه‌ها نيز پيشي گرفته است. مقايسۀ گزارش‌هاي گاه بسيار مفصل دربارۀ اجناس 4 عطر اصلي عنبر، عود، كافور و مشك، مشهور به «اصول»، در آثار داروشناسي و يافتن ارتباط ميان آن‌ها و عطرنامه‌ها، و نيز شناخت ارتباط محتوايي ميان آثار داروشناسي با يكديگر در اين موضوع مي‌تواند در ترسيم چشم‌اندازي روشن براي سنت عطرشناسي دورۀ اسلامي به‌كار آيد. چشم‌اندازي كه تاكنون به دليل نبود جستارهاي تطبيقي در اين باره فراهم نشده است. البته بي‌توجهي شماري از داروشناسان در يادكرد منابع، موجب شده است كه در بسياري موارد، شناخت اين ارتباط‌ها جز با مقايسۀ محتوايي و متني ميسر نگردد.