رابطه بين كمال گرايي، اضطراب و دستاوردهاي زباني انگليسي آموزان ايراني : ميانجيگري انواع خودها

پژوهش‌هاي اخير نشان داده كه در يادگيريِ زبان دوم، سازه‌هاي اضطراب و كمال‌گرايي به عنوان عامل‌هاي مهمي در عملكرد زبان‌آموزان نقش دارند. در مقاله حاضر، تعداد 400 زبان‌آموز انگليسي 15 تا 30 ساله كه در مؤسسه‌هاي آموزشي خصوصي زبان انگليسيِ شهر تبريز و در ايران نام‌نويسي كرده بودند، شركت داده شدند. سطح مهارت‌هاي زباني شركت‌كنندگان در محدوده بالاتر از اندازه متوسط بود كه با برگزاري آزمون تعيين سطح (آزمون استاندارد اي.سي.تي.اف.ال)، پيش از شروع كلاس‌ها، به وسيله استادهاي مؤسسه مشخص گرديد. براي برآوردِ ميزان كمال‌گرايي، اضطراب و خودهاي زبان دوم به ترتيب از مقياس كمال‌گرايي چندبعدي (Hewitt Flett, 1991)، مقياس اضطرابِ زبانِ خارجي (Horwitz et al., 1986) پرسش‌نامه چهارقطبي هويتي تايلور (Taylor, 2010) بهره گرفته شد. پيشرفتِ زبان‌آموزان، با توجه به نمره‌هاي آزمونِ پاياني آن‌ها سنجيده شد. نتيجه پژوهش حاضر نشان داد كه كمال‌گرايي با اضطراب رابطه معناداري دارد و رفتار كامل زبان‌آموزانِ كمال‌گرا در گستره فردي و اجتماعي مي‌تواند آن‌ها را مضطرب سازد. اين امر افزون بر اضطرابِ فراگيران، هويت آن‌ها را نيز تحت تأثير قرار مي‌دهد؛ به‌گونه‌اي كه اعتماد به نفس پائين‌تر زبان‌آموزان بر يادگيري‌ آن‌ها تأثير مي‌گذارد. در پايان، دريافتيم كه كمال‌گرايي‌هاي مبتني بر خود و اجتماع با ساختار خود زبان‌آموزان رابطه معناداري دارد. همچنين، يافته‌هاي پژوهش مشخص كرد كه به واسطه خودهاي موجود، در فراگيران زبان دوم، يك رابطه ساختاري از كمال‌گرايي تا اضطراب يادگيري زبان دوم بر پايه پيشرفت زبان انگليسي آن‌ها وجود دارد.