نقش هسته معنايي و جايگاه سازه در پردازش اسم هاي مركب غيرفعلي: شواهدي از بيماران زبان‌پريش بروكا و افراد طبيعي

در اين مقاله، نقش هسته معنايي و جايگاهِ سازه در پردازش و بازنمايي اسم‌هاي مركب غيرِ ‌فعليِ «اسماسم» در سه بيمار زبان‌پريش بروكا (دو مرد و يك زن) و سه فرد سالمِ همتاسازي‌شده با افراد زبان‌پريش با بهره‌گيري از تكاليف ناميدن و تكرارِ اسم‌هاي مركب غيرِ ‌فعلي هسته‌آغازين، هسته‌پاياني و برون‌مركزِ برگرفته از رساله دكتري خباز (Xabbaz, 2006) بررسي شد. محرك‌هاي اين دو تكليف شامل 30 اسم ساده و 30 اسم مركب غيرِ ‌فعلي و تصويرهاي مربوط به آن‌ها بود. در آزمون ناميدن، آزمودني‌ها به هنگام رويارويي با تصوير، نام آن را بيان مي‌كردند. در تكليفِ تكرار، افراد آزمودني پس از شنيدن اسم‌ها، آن‌ها را تكرار مي‌كردند. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه كنشِ افراد طبيعي و بيماران زبان‌پريش بروكا در ناميدن و تكرار اسم‌هاي ساده و مركب غيرِ فعلي با يك‌ديگر تفاوت داشت. پردازش آسان‌ترِ تكرار اسم‌هاي ساده و مركب در مقايسه با ناميدن آن‌ها مؤيد آن بود كه فرايند تكرار متفاوت از ناميدن پردازش مي‌شود. همچنين، رخداد خطاها در يكي از سازه‌هاي تركيب (سازه هسته و يا غير ‌هسته) و نيز در كل تركيب يا هر دو سازه تركيب (هم سازه هسته و هم سازه غيرهسته) نشان‌دهنده آن بود كه اسم‌هاي مركب غير‌فعلي از طريق مسير دوگانه (تجزيه به اجزاي سازنده و كلي) پردازش مي‌شوند و هسته معنايي در پردازش آن‌ها نقشي به اجرا در نمي‌آورد. افزون بر اين، توزيع خطاها در سازه‌هاي آغازين، پاياني و هر دو سازۀ اسامي مركب غيرِ فعلي (كل تركيب) مؤيد پردازش سلسله‌مراتبي و هم‌سطحي فرايندهاي ناميدن و تكرار و اهميّت جايگاه سازه در پردازش اسامي مركب غيرِ فعلي بود.