طراحي ساختمان‌هاي اقامتي–گردشگري با توجه به شرايط محيطي جزاير مرجاني ايران؛ نمونه مورد مطالعه جزيره هندورابي

بيان مسئله: توسعه گردشگري در ايران بدون توجه به ميراث زيست بومي و پاسخگويي معماري به شرايط محيطي انجام مي‌شود. توسعه پايدار گردشگري ساحلي در جزاير مرجاني، نيازمند رعايت ملاحظات زيست محيطي، كاهش هزينه‌ها در تامين انرژي و ايجاد شرايط آسايش براي افراد است. سوال تحقيق: چگونه مي‌توان با در نظر‌گيري عوامل تاثير‌گذار نظير فرم، محل و جهت قرارگيري ساختمان، تعبيه سايبان، رنگ بنا، جنس ديوار هاي پيراموني و نحوه زون‌بندي فضاهاي داخلي، گامي موثر در انطباق با اقليم گرم و مرطوب، افزايش كارائي انرژي، و كاهش تاثيرات نامناسب سوخت هاي فسيلي برداشت؟ اهداف تحقيق: از آنجا كه در توسعه كالبدي سواحل گردشگرپذير، ساختمان‌ها، بيشترين مصرف كننده انرژي و نيز توليد كننده زباله، فاضلاب و آلودگي‌هاي محيطي هستند، ارايه راهكارهاي مناسب در جهت اصلاح الگوي مصرف و كاهش آلايندگي ضروري مي‌باشد. عدم توجه به حساسيت زيست محيطي اين جزاير آسيب هاي جبران ناپذيري به اكوسيستم دريا خشكي وارد مي‌كند. در اين پژوهش با بررسي زيست بوم جزيره مرجاني هندورابي و توجه به پارامترهاي اقليمي و محيطي آن، الگويي بهينه براي طراحي و يا بهسازي ساختمان‌هاي اقامتي – گردشگري با رويكرد به كارگيري روش غيرفعال و در جهت كاهش بار سرمايش، هزينه هاي انرژي مصرفي و ميزان آلاينده هاي ناشي از توليد برق ارايه شده است. روش تحقيق: بر اساس تحليل زيست اقليمي و انرژي، و نيز رابطه ساختمان و محيط بر اساس مشاهدات ميداني و شبيه سازي بوده است. با استفاده از نرم افزار تحليل‌گر محيطيDesign Builder در شرايط غير پويا، ميزان نياز به انرژي در داخل و خارج بررسي و تحليل مي گردد. مهم‌ترين يافته‌ها و نتيجه‌گيري تحقيق: نتيجه اين پژوهش نشان داد كه توجه به جداره خارجي و الحاق عناصر معماريهمساز با اقليم به ساختمان‌هاي موجود مي‌تواند بخش مهمي از ميزان انرژي مورد نياز را از طريق تعامل با محيط تامين و مقادير آن را كاهش دهد. تحليل داده ها از مدل ايجاد شده نشان داد كه روش هاي به كارگيري سايبان هاي تركيبي افقي و عمودي، ايجاد حفاظ هاي تهويه‌پذير بر روي پنجره‌ها، رواق‌هاي پيوسته، مصالح سبك، عايق‌هاي همگن و پليمري، بهره‌گيري از آترويم و چرخش به سمت بادهاي ساحلي تا 75 كيلووات ساعت بر متربع در سال از هزينه توليد انرژي و بار سرمايشي ساختمان مي‌كاهد. همچنين اعمال راهبردهاي زيست محيطي در طراحي معماري به طور مستقيم منجر به كاهش توليد گازهاي گلخانه اي تا 126 تن در سال مي‌گردد.