ميانجي‌گري تصوير مقصد و تعديل گري دين‌داري ساكنان در راستاي توسعه گردشگري روستايي در شهرستان زبرخان

در پژوهش هاي مرتبط با گردشگري ايران، دين‌داري ساكنان محلي به‌عنوان عاملي مهم در جذب گردشگران شناخته شده است. با توجه به اين نكته، پژوهش حاضر درصدد بررسي عوامل مؤثر بر توسعه گردشگري روستايي با توجه به نقش دين‌داري و تصوير مقصد است. اين پژوهش از نظر هدف كاربردي و از لحاظ شيوه گردآوري داده ها توصيفي و از نوع پيمايشي است. جامعه آماري پژوهش گردشگران شهرستان زبرخان در بازه زماني شش ماه بهار و تابستان سال 96 است. حجم نمونه با استفاده از جدول مورگان 385 گردشگر انتخاب شده است. گردشگران با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شده اند. براي جمع‎آوري داده‎هاي پژوهش از ابزار پرسش نامه استفاده شد. پايايي پرسش نامه با استفاده از بررسي سازگاري دروني انجام گرفت. روايي پژوهش نيز با بررسي روايي همگرا و واگرا سنجش شد. روايي همگرا با استفاده از ميانگين واريانس استخراج شده و روايي واگرا با استفاد+ه از معيار فورنل لاركر اندازه‌گيري شدند. براي بررسي اثر تعديل گري دين‌داري از رويكرد مقايسه گروهي در مدل سازي معادلات ساختاري با نرم‌افزار ليزرل استفاده شده است. نتايج نشان داد بدون لحاظ كردن دين‌داري به عنوان متغير تعديل‌گر؛ جاذبه ها، زيرساخت ها و نحوه برخورد مردم محلي به‌ترتيب بيشتري تأثير را بر توسعه گردشگري روستايي دارند. با لحاظ كردن متغير دين‌داري به‌عنوان تعديل گر؛ متغير دين‌داري توانسته است رابطه نحوه برخورد مردم محلي با توسعه گردشگري و همچنين جاذبه ها با توسعه گردشگري روستايي را تعديل كند. همچنين تصوير مقصد نقش ميانجي خود را بازي كرده است.