تحليل تطبيقي آسيب‌پذيري كالبدي بافت مركز و پيرامون شهر گرگان در برابر زلزله

مهم ترين عامل در آسيب پذيري بافت هاي شهري در هنگام زلزله به مشخصه هاي كالبدي نظير قدمت ابنيه، مصالح، تعداد طبقات، عرض معبر و درجۀ آسيب پذيري بر مي گردد. بر همين مبنا هدف پژوهش حاضر تحليل آسيب پذيري بافت كالبدي مناطق مركزي شهر گرگان نسبت به نواحي پيراموني در برابر زلزله است. در اين پژوهش از روش خوشه اي و رائو (R.H.C) استفاده شده است. جامعۀ آماري پژوهش شامل مشخصات 400 مورد از ساختمان هاي شهر گرگان است كه براساس فرمول كوكران تعيين شده است. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد بر اساس نتايج آزمون همبستگي رگرسيون، رابطه متغير آسيب پذيري با عرض معتبر مستقيم و متوسط، با قدمت ساختمان مستقيم متوسط، با نوع مصالح مستقيم قوي، با تعداد طبقات مستقيم قوي و در نهايت با تعداد واحد در ساختمان مستقيم و ضعيف است. بر اساس نتايج رگرسيون، به‌ترتيب مصالح ساختماني و تعداد طبقات بيشترين تأثير را در آسيب پذيري بافت كالبدي مناطق شهري دارند و پس از آن قدمت ابنيه، دسترسي به معبر و در نهايت تعداد واحد مسكوني در ساختمان در رده هاي بعدي قرار دارند. نتايج حاصل از مقايسۀ ميزان آسيب‌پذيري كالبدي بافت مركزي و پيراموني شهر گرگان نشان دهنده آن است كه ميانگين تراكم واحدهاي مسكوني (معادل 1.92) در بافت مركزي كمتر است. قدمت ابنيه بافت مركزي (برابر با 2.31) بيشتر است. طبقات ساختمان‌هاي بافت پيراموني (برابر با 1.29 ) از ارتفاع بيشتري  برخوردار هستند. در زمينۀ شاخص دسترسي واحد ها به معبر (معادل 2.33)، ساختمان هاي بافت پيراموني از دسترسي مناسب تري به معابر عريض تر برخوردار هستند. شاخص نهايي مربوط به ميزان آسيب پذيري ساختمان ها در منطقۀ مركزي و پيراموني نشان مي دهد كه ميانگين بافت پيراموني برابر با 2.42 است و در نتيجه، ساختمان هاي اين بخش از آسيب پذيري كمتري برخوردار مي باشند.