توسعه راهبردهاي دفاع سرزميني بر پايه تحليل ژئومورفولوژيك در منطقه ميناب و سيريك

سازمان‌هاي دفاعي و امنيتي در يك محيط بسيار پيچيده و ناپايدار عمل مي‌كنند. برنامه‌ريزي بلندمدت دفاعي، تفكر در مورد شرايط احتمالي را تشويق مي‌كند و به سازمان‌هاي دفاعي كمك مي‌كند تا براي خطرات احتمالي آينده آماده شوند. هدف اصلي اين پژوهش، بررسي شاخص‌هاي ژئومورفولوژيكي منطقه ميناب و سيريك در شرق تنگه هرمز و تأثير آن‌ در توسعه راهبردهاي دفاع سرزميني است. نوع پژوهش كاربردي و ماهيت آن تحليلي توصيفي است. جمع‌آوري اطلاعات و داده‌هاي به‌صورت كتابخانه‌اي اسنادي و پيمايشي به‌صورت كيفي و كمي انجام شد. جامعه آماري شامل 24 نفر از نخبگان و كارشناسان خبره در موضوعات دفاعي و امنيتي مي‌باشند. ضريب معيارها بر اساس طيف ليكرت تعيين شد. با استفاده از ماتريس SWOT تعداد 34 شاخص (نقاط قوت 8، ضعف 9، فرصت 8 و تهديد 9) ازنظر كارشناسان مربوطه مورد ارزيابي و وزن دهي قرار گرفت. در ادامه، براي انتخاب استراتژي بهينه از بين استراتژي‌هاي به‌دست‌آمده از تحليل سوات، از ماتريس برنامه‌ريزي استراتژيك كمي (QSPM) استفاده شد. نتايج حاصل از ماتريس سوات، استراتژي بازنگري (WO) را به‌عنوان استراتژي بهينه در منطقه مطرح مي‌كند. درعين‌حال در اولويت‌بندي اين استراتژي، با مدل (QSPM) اولويت و برتري راهبرد به‌كارگيري و استقرار سامانه‌هاي پيشرفته پدافندي، راداري و شنود، موازي با خط ساحل و نقاطي كه حداكثر برد فركانسي را ايجاد مي‌نمايند نسبت به ساير استراتژي‌هاي بازنگري از اولويت بالايي ازنظر كارشناسان قرار گرفت.