آسيب‌شناسي خصوصي‌سازي در ايران

هدف اين پژوهش آسيب‌‌شناسي خصوصي‌‌سازي در ايران است. روش‌‌ پژوهش بر حسب نوع داده‌‌هاي مورد استفاده، آميخته؛ بر حسب هدف، اكتشافي و بر حسب نتيجه، كاربردي است. در بخش كيفي، از ابزار مصاحبه و در بخش كمّي از ابزار پرسشنامه به‌منظور گردآوري داده‌‌ها بهره برده شد. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه در فرايند خصوصي‌‌سازي، بيست چالش وجود دارد كه عبارت‌اند از: (1) نامساعد بودن فضاي كسب و كار براي فعاليت بخش خصوصي؛ (2) تلاطم محيط سياسي و تأثيرپذيري اقتصاد ملي از آن؛ (3) كم‌‌توجهي به اهليت و سوابق خريداران؛ (4) هدايت و نظارت غيرمؤثر بنگاه‌‌هاي خصوصي شده پس از واگذاري؛ (5) عدم توجه به متغيرهاي زمينه‌‌اي و تعيين اهداف ايده‌‌آل‌‌گرايانه؛ (6) بي‌‌توجهي به طرف تقاضا در واگذاري‌‌ها؛ (7) غفلت از اصلاح ساختار و آماده‌‌سازي شركت‌‌ها؛ (8) آشفتگي در سياست‌‌گذاري و برنامه‌‌ريزي؛ (9) ساختار نامتوازن هيأت واگذاري با كاركردها و اهداف؛ (10) تشتت نظرات اصلاحي ناشي از تعدد مراكز نظارتي؛ (11) فقدان كارايي شوراي عالي اجراي سياست‌‌هاي كلي اصل (44) قانون اساسي؛ (12) ضعف ساختاري دستگاه مجري خصوصي‌‌سازي؛ (13) نگاه يكسان در واگذاري‌‌ كليه شركت‌‌هاي مشمول خصوصي‌‌سازي؛ (14) مقاومت ذينفعان دولتي با خصوصي‌‌سازي؛ (15) حضور نهادهاي عمومي غيردولتي در خصوصي‌‌سازي؛ (16) فقدان تعهد كامل سياسي نسبت به خصوصي‌‌سازي؛ (17) تفكيك نه‌‌چندان شفاف وظايف حاكميتي از تصدي‌گري؛ (18) تغيير در گروه‌‌بندي‌‌ شركت‌‌هاي مشمول خصوصي‌‌سازي؛ (19) عدم الزام خريداران به سرمايه‌‌گذاري جديد و ارتقاء كارايي شركت بعد از خصوصي‌‌سازي و (20) بازاريابي غيرمنسجم بنگاه‌‌هاي مشمول واگذاري.