بررسي مباني فلسفي ـ عرفاني ملاصدرا در تفسير آيه نور و مقايسه آن با تفاسير شيعي

آيه شريفه نور از جمله آياتي است كه انديشمندان مختلف به تفسير و تأويل آن همت گماشته‌اند. صدرالمتألّهين نيز به عنوان عارف و فيلسوفي متألّه از رهگذر عرفان و فلسفه به تفسير اين آيه مي‌پردازد. و ضمن توجه به معناي ظاهر آيه با تكيه بر اصولي همچون اصالت وجود و تشكيك وجود كوشيده است تحليلي وجودي براي تبيين نزول فيض و رحمت الهي در عالم ارائه دهد. علاوه بر آن مراتب صعود انسان كامل به سوي كمال حقيقي را ترسيم نموده و تمثيل‌هاي موجود در آيه را با اين تحليل تطبيق داده و حقايق ديني را با حقايق فلسفي پيوند مي‌دهد. بر اين اساس با روشي توصيفي تحليلي و استنادي ابتدا مروري بر رويكرد تفسيري ملاصدرا و مباني فلسفي و عرفاني وي در آيه مذكور خواهيم داشت و سپس به مقايسه ديدگاه وي با ديدگاه ساير مفسران شيعي مي‌پردازيم. يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد كه وي كوشيده تا حد امكان اين آيه شريفه را به صورت هماهنگ با ديدگاههاي فلسفي خود تفسير كند و با رويكردي فلسفي ـ عرفاني تفسيرهايي متناسب با ظاهر آيه ارائه دهد كه اغلب با تفسير ساير مفسران هم پوشاني داشته و همگام است.