تحليل زبان شناختي واژه هاي «نعمت» و «رزق» در آيات قرآن كريم بر پايه الگوي ارتباطي ديويد برلو و ياكوبسن

از جمله واژگان پربسامد در قرآن كريم دو واژه «نعمت و رزق» است كه متجلي دو صفت «رزّاق و منعم» از اوصاف خداوندي است. در تفكر ديني، بين رازق و مرزوق و منعِم و منعَم ارتباط  گفتاري ويژه اي وجود دارد. خداوند در ايجاد اين ارتباط پيش قدم است. اين جستار درصدد است با استفاده از روش توصيفي –تحليلي و آماري از دو الگوي ارتباطي زبان شناختي ديويد برلو و رومن ياكوبسن براي تحليل آياتي كه در آن دو واژه «نعمت و رزق» اشاره شده است، مورد بررسي و واكاوي قرار دهد. پس از بررسي و تحليل دو الگو ذيل آيات، اين نتيجه حاصل شد كه خداوند در اين آيات به عنوان منبع و فرستنده پيام به گيرنده آن در الگوي ارتباطي برلو از طريق كانال حواس ظاهري و حواس باطني درصدد است تا خالقيت، رازقيت و منعم بودن خود را به گيرنده پيام تذكر دهد و پست فرستي كه گيرنده بعد از برقراري ارتباط آيات بايد به سمت خداوند ارسال كند، از سويي عدم فراموشي خالقيت الله است و از سوي ديگر عدم كفران نعمت و شكر گزاري نعماتي است كه خداوند به او ارزاني داشته است، اين ارتباط داراي اختلالات دروني و بيروني است كه هر كدام مانع پست فرست گيرنده و ارتباط بين منبع و گيرنده است. در الگوي ارتباطي ياكوبسن فرستنده از طريق كانال رمزي وحي بر اساس كاركرد عاطفي(قاعده لطف پروردگاري) درصدد است تا پيام آيات را كه در بردارنده رازّقيت و ناعميت خداوند است، به گيرنده  با كاركرد ترغيبي از جمله، نزول  امداد غيبي، وفور نعمات و ديگر نعمت و رزق هاي ظاهري و باطني، توحيد و خالقيت خود را به گيرنده آن متذكر شود.