روستا دَرِ- قدرت و دَر- قدرت؛ ديرينه‌شناسي روابط شهر و روستا در ايران

روستاها با توليد و انتقال قدرت به شهرها و شهرها با مصرف و اِعمال قدرت به روستاها، روابط پيچيده و طولاني در طول زمان داشته‌اند. درك اين روابط نيازمند مطالعه روند اثرگذاري نيروهاي توليدكننده و مصرف‌كننده قدرت است. لذا در اين مطالعه از روش كيفي ديرينه‌شناسي فوكو استفاده شد. بر اين اساس روابط قدرت بين توليدكنندگان و مصرف‌كنندگان به دوره‌هاي چهارگانه‌ي: قبل از صفويه، صفويه تا مشروطه، مشروطه تا انقلاب اسلامي، انقلاب اسلامي و بعد از آن تقسيم شدند. طبق يافته‌ها در مراحل اوليه، روابط روستا با شهر به شكل انتقال ماليات و تأمين سرباز بوده اما به مرور زمان و با مداخله عوامل مختلف داخلي-پيدايش نفت، اصلاحات ارضي و خارجي-تجارت بين‌المللي، دگرديسي در شكل انتقال قدرت به وجود آمد و با ورود دولت و برقراري روابط سرمايه‌داري در روستاها و ورود كالاهاي تجملي، باعث تهي شدن روستاها از قدرت گرديد. بنابراين شهرها به‌عنوان پايگاه قدرت از زمان پيدايش همواره عاملي در جهت تضعيف قدرت روستاها بوده‌اند و در اين مسير از شگردهاي متعددي بهره گرفته‌اند كه در آغاز بيشتر ماهيت آشكار داشت و امروزه در قالب خدمت به نواحي روستايي جلوه‌نمايي مي‌كند. براي تغيير در روابط قدرت بين شهرها و روستاها و ايجاد توازن قدرت منطقي مي‌توان: اختلافات قدرت بين شهرها و روستاها را تعديل و دسترسي به قدرت را براي همگان ممكن نمود.-از توزيع متناسب قدرت ميان ذي‌نفعان اطمينان حاصل كرد.-ساختار مناسب براي نهادينه‌سازي فرآيند قدرت بين شهرها و روستاها و توزيع مجدد آن انجام داد.