تحليل كيفي ساختار استدلال موافقان و مخالفان حق نمايندگي زنان در انتخابات رياست‌جمهوري در ايران

موضوع حق نمايندگي زنان در انتخابات رياست‌جمهوري ايران طي سال‌هاي اخير سهمي از گفتمان‌هاي سياسي و نيز پژوهش‌هاي علمي را در حوزه مشاركت سياسي زنان به خود اختصاص داده است؛ تا آنجا كه به ادعايي بحث‌برانگيز تبديل شده است. مقاله حاضر با تمركز بر اظهار نظرهاي برخي « قانون‌گذاران، ناظران انتخاباتي، فقها، زنان داراي سابقه مديريت و نمايندگي سياسي و كانديدا‌هاي زن در انتخابات رياست‌جمهوري» در بازه زماني 1358ـ1398 و فرض ادعاي آن‌ها به‌عنوان كنش گفتار استدلالي كوشيده است از منظر مدل استدلالي تولمين نشان دهد چگونه موافقان و مخالفان ساختار استدلالي خود را شكل داده‌اند. يافته‌هاي حاصل از تحليل محتواي كيفي 50 متن استدلالي بيانگر اين است كه همه استدلال‌گران در ساختار استدلاليِ خود اجزاي اصلي: ادعا، داده و ضمانت از مدل تولميني را به كار گرفته‌اند، اما فقط در دو متن اجزاي ششگانه تولمين به كار گرفته شده كه درنتيجه، استدلال‌هاي كاملي محسوب نمي‌شوند. استنباط پژوهش‌گران اين است حضور ضمانت‌هاي زمينه‌مند در ساختار استدلالي موافقان دلالت بر اين دارد كه آن‌ها در تلاش‌اند از اين طريق ادعاي طرف مقابل را به چالش بكشند و مقبوليت استدلال خود را افزايش دهند.