تدوين چارچوبي براي توازن كار و زندگي در صنعت نفت

ايجاد توازن بين كار و زندگي عبارتي است كه براي بيان رويه‌ها و اقدام ‌هايي در جهت دستيابي به توازن بين تقاضاهاي زندگي كاري و غيركاري بكار مي‌رود. پژوهش حاضر به دنبال درك عميق‌ تر ابعاد و مولفه‌هاي كليدي توازن كار و زندگي در سطح سازماني در صنعت نفت است. از اين رو، با استفاده از روش پژوهش كيفي داده‌ بنياد، چارچوب مفهومي پژوهش تدوين مي ‌شود. جامعه آماري شامل سيزده نفر از خبرگاني است كه در حوزه كار ـ زندگي داراي دانش كافي و تجربه عملي هستند. با گردآوري داده‌ هاي مورد نياز از روش نيمه‌ ساختار يافته مبتني بر چارچوب اشتراوس و كوربين، بر اساس يافته‌هاي پژوهش، علاوه بر ابعاد سه ‌گانه درگير شدن، رضايت‌مندي، و تخصيص زمان مفيد كه در مباني نظري براي سنجش توازن كار ـ زندگي مطرح است، بُعد جديد »مسئوليت ‌پذيري « نيز در زمينه صنعت نفت ايران براي سنجش توازن كار ـ زندگي شناسايي مي ‌شود. در ضمن، متناسب با زمينه مورد مطالعه، استقلال كار و زندگي، جوّ سازماني، شرايط جغرافيايي، توسعه سرمايه انساني، و مديريت شغل جزو شرايط علّي؛ نگرش حمايتي در سازمان و نگرش جنسيتي شرط مداخله‌گر؛ و قواعد جاري سازمان، عوامل اقتصادي، و سبك زندگي از شرايط زمينه‌اي شناخته مي ‌شوند. در همين راستا مديريت عملكرد، مديريت فرهنگ، نگهداشت نيروي انساني، آموزش مهارت هاي زندگي، و مديريت كشف و پرورش استعداد به عنوان راهبردهاي موثري هستند كه به پيامدهايي از قبيل رفتارهاي مثبت و سازنده در محيط كار، بهبود عملكرد سازماني، و تعهد سازماني منجر مي‌شوند.