واكاوي انديشه اعجاز قرآن براساس نظام‌هاي تحليل گفتمان

قرآن كريم به عنوان معجزه پيامبر خاتم(ص) از جهاتي چند داراي اعجاز است. نظريۀ اعجاز قرآن به عنوان ساختاري گفتمان مدار، مبتني بر مبحث تحدّي در قرآن است. اهميّت اين مبحث به عنوان مرجع مهمِ نظريۀ اعجاز قرآن و نيز ارتباطي كه اين مبحث با دانش هاي زباني دارد سبب شد مقولۀ اعجاز در آيات تحدّي را بر اساس نظام‌هاي تحليل گفتمان مورد بررسي قرار دهيم. نتايج پژوهش حاضر كه به روش توصيفيتحليلي صورت گرفت حاكي از آن است كه تحدّي يك گفتمان دو سويه است كه با گفتمان رخدادي از نوع مشيّت الهي، آغاز شده و گفته‌يابان را باخبر مي‌سازد كه قادر نخواهند بود مثل قرآن بياورند. سپس گفته‌يابان در مقابل يك نظام هوشمند از نوع كنشي و برنامه‌مدار قرار مي‌گيرند، در اين مسير با اشاره به عدم امكانِ اثبات صدق ادّعاي منكران، توانش آنان در يك گفتمان احساسي از نوع تنشيعاطفي تحريك شده و آنان در مسير تحدّي سوق داده مي‌شوند. در اين آيات، گفته‌يابان مي‌توانند ساير همفكران خود را نيز با خود همراه كنند و اين امر نشان از نظام گفتمان هوشمند از نوع القايي ميان منكران دارد تا با استفاده از راهكارهايي، با دعوت سايرين توان خود را در اين مبارزه تقويت نمايند. هرچند نتيجۀ اين گفتمان، حاكي از عدم موفقيت گفته‌يابان در همانندآوري است.