عقلانيت تقيه در گفتمان معصومان (ع)

تقيه در معناي توان سازگاري و تاب آوري زيست هاي ناهمگون (ديگرباشي، ديگرانديشي و ديگرزيستي) است كه به جهت دلبستگي آدمي به دين خاص، شيوه زيستي ناهمسويي را با آن در پيش مي نهد. اين مؤلفه از فنون راهبردي انسان در شرايط دشوار است كه از عقلانيت و اخلاق فايده انگاري بهره دارد كه در برابر جبرهاي ناهمسان و گوناگون باوري، سياسي و اجتماعي روش رواداري را پي مي گيرد. اين شيوه راهبردي برپايه الگوي گفتماني معصومان(ع) در ساحت هاي گفتاري و رفتاري در حوزه فراگير فردي و اجتماعي، سبك زيست ويژه براي باورمندان ديني ايجاد مي كند كه بتوانند در بزنگاه هايي كه ناباوران ديني با بهره جستن از نظام قدرت و به كارگيري خشونت آنان را در تنگناهاي ناهمسان قرار دادند دگرزيستي را دنبال كنند. اين جستار انگاره تقيه را در متون ديني با خوانش رواداري با سبك زيست ميان مايگان همبسته دانسته است و تلاش كرد با روش تحليلي با بهره مندي از عقلانيت، اخلاق فايده انگاري و زيست ميان مايگي انگاره تقيه را در گفتمان معصومان(ع) تبيين نمايد.