بررسي عوامل تعارض خط‌مشي‌گذاري حوزه‌ محيط‌زيست‌ و صنعت در ايران

تقابل محيط زيست و صنعت همواره به دليل تعارض‌هاي ماهوي كه با يكديگر دارند، به‌ويژه در اواخر قرن بيستم، توجه بسياري از پژوهشگران را به‌خود معطوف كرده است. مغايرت بين اين دو حوزه از آنجائي معني‌دار مي‌شود كه از يك سو دولت‌ها همواره به دنبال توسعه از طريق رشد صنعت بوده و از سوي ديگر كنشگران و متفكرين زيست‌محيطي و اجتماعي، محيط زيست را به عنوان عنصري ارزشمند و متضمن توسعه‌ي پايدار برشمرده‌اند. در اين پژوهش تلاش شده است علل تعارض خط‌مشي در اين دو حوزه در ايران بررسي شود. بدين منظور، علل تعارض خط‌مشي با استفاده از نظر خبرگان شناسائي و سپس با استفاده از تكنيك‌هاي كمّي رتبه‌بندي شد. مهمترين عوامل ايجاد كننده تعارض در خط‌مشي‌گذاري زيست‌محيطي عبارت‌اند از: تقدم عقلانيتِ سياسي بر ديگر عقلانيت‌ها، اتخاذ سياستِ روزمرگي و كوتاه‌مدت توسط دولت، تعارض ميان خط‌مشي‌گذاران و ذي‌نفعان صنعت و محيط‌زيست ، نگاه سخت(سخت‌افزاري و مهندسي) به توسعه و نگاه هزينه‌اي به محيط‌زيست.