نقد عملكرد مترجمان قرآن كريم در ترجمه تناوب و تضمين نحوي (موردكاوي ترجمه‌هاي خرمشاهي، مكارم شيرازي و فولادوند)

تناوب و تضمين نحوي دو اصطلاح هنجارگريز در نحو زبان معيار به‌شمار مي‌‌روند. مقصود از تناوب يعني خارج شدن حرفي از معناي اصلي خود به معناي حرف ديگر، اما تضمين نحوي يعني يك فعل، دو معنا را در خود مي‌آميزد؛ يك معنا از طريق لفظ و معناي ديگر از طريق قرايني كه در جمله وجود دارد، حاصل مي‌گردد و فايده اصلي آن، ايجاز در لفظ و شموليت در معناست. از ميان روش‌هاي مختلف ترجمه، ترجمه معنايي مناسب‌ترين روش براي ترجمه چنين واژگاني است. اين جستار، با شيوه توصيفي تحليلي، در صدد بررسي معناي دقيق تناوب و تضمين نحوي و مسائل مربوط به آنها و نيز بررسي آن در شاخص‌ترين ترجمه‌هاي معاصر و بايسته‌هاي ترجمه آن در قرآن كريم است. بررسي‌ها نشان مي‌دهد كه در بسياري از موارد، معادلي دقيق با ذكر همه مؤلفه‌هاي معنايي براي واژه‌هاي «متناوب» در ترجمه‌هاي فارسي انتخاب نشده است.