عملكرد سازمان زنان ايران: مطالعه موردي استان بوشهر (1345 – 1357ش.)

هم‌زمان با انقلاب مشروطه، فقدان مشاركت زنان در صحنۀ سياست رسمي و حضور فزايندۀ زن ايراني در جامعه، به‌ويژه فعاليت‌هاي فرهنگي، سياسي و حزبي قابل‌مشاهده است. تلاش زنان با سياست‌هاي دورۀ پهلوي و سازمان زنان ايران به نقش‌آفريني مستقيم آن‌ها تا انقلاب اسلامي ادامه داشت. موضوع مقالۀ حاضر عملكرد سازمان زنان در بوشهر (13451357ش) است. حضور بانوان فعال اجتماعي و زنان شاغل، به‌ويژه قشر فرهنگي جامعه، فضاهاي متنوع رسمي براي فعاليت زنان را به دنبال داشت. آن‌ها با عضويت در اين سازمان، اقدامات مدني مختلفي چون رسيدگي به محرومان و بينوايان و عيادت از بيماران، تلاش براي اشاعۀ فعاليت‌هاي فرهنگي، به‌خصوص در حوزۀ سوادآموزي و عرصۀ دانشگاهي را در حوزۀ وظايف اجتماعي و فرهنگي خود به شمار مي‌آوردند. دستورالعمل و اهداف كلان سازمان زنان در ايران در مركز تعيين و به شهرهاي مختلف ابلاغ مي‌شد. سؤال اصلي پژوهش عبارت است از اين‌كه‌ زنان بوشهري و به‌ويژه سازمان زنان شعبه بوشهر در دورۀ محمدرضا شاهپهلوي چه سهمي در فعاليت و عملكرد سازمان زنان ايران داشته‌‌اند؟ فرضيه پژوهش هم اين‌كه كه زنان بوشهري عضو سازمان زنان ايران، علي‌رغم موانع و شرايط سخت بومي، شرايط لازم برون‌رفت زنان منطقه از انزواي اجتماعي، سياسي و به‌ويژه در زمينۀ فرهنگي را فراهم و مصدر خدمات اجتماعي مختلفي در بوشهر در دوره محمدرضا شاهپهلوي شدند. پژوهش حاضر با روش توصيفي‌تحليلي با بهره‌گيري از مطالعۀ اسناد آرشيوي، همراه با مطالعۀ منابع كتابخانه‌اي جهت تحليل و تبيين يافته‌هاي پژوهش خواهد بود.