تأثير زغال‌هاي زيستي چوب گردو و پوست سبز ميوه گردو بر وضعيت نگهداشت آب در يك خاك شني

خشكسالي و تنش حاصل از آن يكي از مهم ترين و رايج ترين تنش هاي محيطي بوده كه ويژگي هاي مختلف خاك و در نتيجه توليدات كشاورزي را با محدوديت روبرو مي سازد. پژوهشگران به‌منظور بهينه نمودن ويژگي هاي خاك و كم نمودن اثر تنش هاي يادشده از اثر بهساز هاي آلي از جمله زغال زيستي استفاده نموده اند. پژوهش حاضر با هدف بررسي تأثير زغال زيستي و ماده خام چوب درخت گردو و پوست سبز ميوه آن بر منحني رطوبتي و پارامتر هاي هيدروليكي خاكي با بافت شني در قالب طرح كاملاً تصادفي انجام شد. زغال زيستي مورد استفاده در دماي 400 درجه ي سلسيوس و مدت زمان دو ساعت در شرايط محدوديت اكسيژن تهيه شد. بهسازها (چوب درخت گردو و پوست سبز ميوه گردو و زغال‌هاي زيستي حاصل از آن‌ها) در نسبت هاي يك و دو درصد وزني/وزني (معادل صفر، 36 و 72 تن در هكتار) در سه تكرار با خاك مخلوط و به‌مدت 120 روز در شرايط گلخانه انكوبه شدند. پس از آن، منحني رطوبتي نمونه ها با دستگاه جعبه شني و صفحات فشاري اندازه گيري شد. آناليز آماري داده ها نشان داد ويژگي هاي جرم ويژه ظاهري، تخلخل، پايداري خاكدانه ها در حالت تر و پارامتر هاي معادله ون گنوختن به جزء پارامتر رطوبت باقي مانده در تيمار هاي زغال زيستي نسبت به تيمار شاهد تفاوت معني داري داشتند. به طوري كه با كاربرد دو درصد زغال زيستي پوست سبز گردو جرم ويژه ظاهري 17 درصد نسبت به تيمار شاهد كاهش و تخلخل كل خاك به ترتيب 13 و 11 درصد افزايش يافت. كاربرد دو درصد زغال زيستي بيش‌ترين تأثير را بر منحني رطوبتي خاك داشت. همچنين، افزودن زغال زيستي به خاك باعث افزايش چشمگير نگهداشت آب خاك در مكش هاي كم شد و با افزايش مكش تفاوت در رطوبت خاك بين تيمارهاي مختلف كاهش يافت. با توجه به اينكه منحني رطوبتي در مكش هاي كم متأثر از حجم منافذ درشت و ساختمان خاك است مي توان گفت كه افزودن زغال زيستي موجب افزايش منافذ درشت خاك گرديد. به كار گيري مقادير مناسب زغال زيستي به عنوان يك بهساز خاك كشاورزي تا حدي مي تواند ويژگي هاي فيزيكي و هيدروليكي خاك هاي شني مناطق نيمه خشك را بهبود بخشد.