رسوبات كواترنري و استقرارهاي پارينه‎سنگي در حاشيه شمالي دشت كوير مركزي؛ معرفي محوطه‌ هاي پارينه‌ سنگي شورقاضي و سردره

رسوبات دورۀ كواترنري همچون ساير ادوار زمين شناسي همواره در حال دفن و بايگاني داده هاي باستان شناختي و اقليمي و محيطي بوده اند. بنابراين، مي توان گفت رخساره هاي رسوبي كواترنري بخشي از ميراث برجاي مانده براي باستان شناسي است كه شواهد مربوط به محيط انساني، چشم انداز، و تغييرات اقليمي را در خود حفظ كرده است. برخي مدل هاي پراكنش انسان ريخت ها و گروه هاي انسان مدرن، از افريقا به شرق آسيا، حاشيۀ شمالي دشت كوير مركزي ايران را يكي از گذرگاه هاي اين پراكنش معرفي مي كند. وجود محوطه هاي پارينه سنگي در اين محدوده نيز نشان دهنده چنين موضوعي است. در پژوهش حاضر به بررسي روابط بين چشم اندازهاي رسوبي كواترنري در حاشيۀ شمالي دشت كوير مركزي ايران و محوطه هاي پارينه سنگي در اين پهنه پرداخته و برخي دلايل احتمالي حضور انسان ريخت ها و انسان مدرن در اين پهنه بررسي مي‌شود. همچنين، به كمك اطلاعات موجود از محوطه هاي پارينه سنگيِ يافت‌شده در حاشيۀ شمالي دشت كوير مركزي، از ديد بستر و فرايندهاي دخيل در شكل گيري محوطه ها، چند بررسي پيمايشي در اين پهنه طراحي و انجام شد كه نتيجۀ آن كشف دو چشم انداز نويافتۀ پارينه سنگي در پايين دستِ مخروط ‌افكنه هاي ايوانكي و جاجرود، به ترتيب به نام هاي سردره و شورقاضي، بود. اين دو چشم انداز پارينه سنگي و مجموعه دست ساخته هاي سنگي يافت‌شده از آن ها در اين نوشتار به طور خلاصه معرفي مي‌شوند.