مؤلفه‌‌هاي معناباختگي در «ملكوت» بهرام صادقي

توجه داستان‌نويسان معاصر ايران به ادبيات غرب امري انكارناپذير است. جريان تئاتر معناباخته (Absurd) يكي از جريان‌‌هاي پيش رو و شناخته‌شده در تئاتر است كه تقريباً در دهه‌ پنجاه قرن بيستم ميلادي آغاز گرديد و حوزه‌ تأثيرش به‌سرعت به ادبيات داستاني انگليسي و ديگر زبان‌‌ها نيز كشيده شد. در بين نويسندگان ايراني، مي‌توان بهرام صادقي را متأثر از جريان يادشده دانست. مقاله‌ حاضر سعي دارد به اين سؤال پاسخ دهد كه آيا مؤلفه‌‌هاي معناباختگي در «ملكوت» بهرام صادقي وجود دارد؟ براساس آن، مي‌توان ملكوت را اثري معناباخته محسوب كرد؟ در اين مقاله، ابتدا زمينه‌‌هاي اجتماعي، سياسي و ادبي، آنگاه پيشينه و پيشتازان جريان معناباختگي در ادبيات اروپا معرفي شد‌ه ‌است. در مرحله‌ بعد، براساس پژوهش‌‌هاي معتبر صورت‌گرفته درباره‌ ادبيات معناباخته به مؤلفه‌سازي معناباختگي در ادبيات پرداخته شد‌ه ‌است. در سومين مرحله، براي مؤلفه‌‌هاي برشمرده نمونه‌‌هاي متعددي از متن اثر يافته‌ايم و ذيل هر مؤلفه به بحث و بررسي درباره‌ رابطه‌ آن‌‌ها پرداخته شد‌ه ‌است. صادقي در داستان ملكوت از اغلب مؤلفه‌‌هاي مهم معناباختگي استفاده ‌كرد‌ه‌ است و در خلق وضعيت و جهاني پوچ كه به اشكال مختلف با عميق‌ترين لايه‌‌هاي وجودي شخصيت‌‌هاي داستان در ارتباط است، موفق مي‌نمايد. از اين رو، ملكوت را مي‌توان اثري خصيصه‌نما در ادبيات داستاني معناباخته فارسي در نظر گرفت.