مطالعه جامعه‌شناختي تعاملات نشاط‌بخش در شهر مشهد (يك مطالعه تركيبي)

هدف از پژوهش حاضر توصيف شيوه‌هاي بهره‌گيري از تعاملات نشاط‌بخشي و سنخ‌بندي آن بوده است. اين پژوهش در گام، كيفي (مطالعه موردي جمعي)،گام كمي (پيمايش از نوع توصيف) و روش درون‌يابي نقطه‌اي (تحليل فضايي) از نمونه‌گيري هدفمند ـ نوعي، تصادفي ساده متناسب با حجم هر منطقه شهري و نمونه‌گيري مكاني و منطقه‌اي بهره برده است. جمع‌آوري يافته‌ها بر تحليل تماتيك،توصيف آماري، و تحليل فضايي و خوشه‌بندي بوده؛ و از مصاحبه‌ نيمه عميق، پرسشنامه محقق ساخته و ترسيم نقشه‌هاي شهري استفاده شده است. قلمرو پژوهش مناطق شهري 13 گانه مشهددر سال 1397 بوده است. واحد مشاهده افراد، در رويه كميخانوار و در سطح تحليل فضايي بلوك‌هاي شهري بوده است. ميزان آلفاي تحقيق برابر با (0.80) بدست آمده است. بر اساس يافته‌هاي كيفي، تعاملات نشاط‌بخش در دو سر طيف نشاط‌دهندگي (تيپ گرم و سرد) و نشاط‌گيرندگي (دريافت‌كننده نشاط) تعريف شده‌اند. مهم‌ترين مقوله‌هاي كيفي، نمايشي كردن موقعيت رفتاري و بياني، شالوده‌شكني موقعيت‌هاي بياني و رفتاري،نفوذ اجتماعي، نوع‌دوستي، ديگرخواهي، درون‌نگري همدلانه، كسب آرامش و كاهش تنش روزمره بوده است. نتايج كمي و تحليل فضايي اين است كه تيپ گرم معطوف به شور و شعف بسيار پايين‌تر از حد متوسط وتيپ سرد معطوف به حس خوب در حد متوسط رو به بالا بوده است. در نهايت ميزان نشاط‌بخشي در بين مناطق (1، 2، 4 و 5) كمتر از حد متوسط و در مناطق (3، 6، 7، 8، 9، 10، 11، 12 و ثامن) متوسط رو به بالا بوده است.