تدوين مدل شادكامي بر اساس هوش معنوي و كيفيت روابط بين فردي با ميانجي گري تاب آوري و شفقت به خود در دانشجويان

پژوهش حاضر با هدف تدوين مدل شادكامي بر اساس هوش معنوي و كيفيت روابط بين فردي با ميانجيگري تاب آوري و شفقت به خود در دانشجويان انجام گرفت. روش پژوهش مقطعي از نوع همبستگي است. جامعه آماري شامل دانشجويان دختر و پسر مجرد در مقطع كارشناسي (18-25 سال) دانشگاه هاي آزاد اسلامي شهر تهران در نيمسال اول سال تحصيلي 1397 بود. حجم  نمونه 458  نفر (231 دختر، 227 پسر) بود كه به روش نمونه گيري تصادفي چند مرحله اي انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش عبارت بودند از: شادكامي آكسفورد ، هوش معنوي، كيفيت روابط بين فردي، تاب آوري و شفقت خود.  به منظور تجزيه ‌و تحليل داده‌ها از نرم‌افزار SPSSV21 و AMOS استفاده شد. همچنين داده ها با استفاده از مدل تحليل مسير مورد تحليل قرار گرفت. نتايج نشان دادكه هوش معنوي بر شادكامي دانشجويان اثر مستقيم دارد. هوش معنوي با ميانجي گري تاب آوري بر شادكامي اثر غيرمستقيم دارد. نتايج پژوهش نشان داد كه مقدار اثر غيرمستقيم هوش معنوي از طريق متغير واسطه اي شفقت به خود بر روي شادكامي معني دار نيست. كيفيت رابطه بر شادكامي دانشجويان اثر مستقيم و معني داري دارد. همچنين نتايج پژوهش نشان داد كه مقدار اثر غيرمستقيم كيفيت رابطه از طريق متغير واسطه اي تاب آوري بر روي شادكامي معني دار است. مقدار اثر غيرمستقيم كيفيت رابطه از طريق متغير واسطه اي شفقت به خود بر روي شادكامي معني دار نيست. بنابراين توجه به متغيرهاي مذكور در طراحي درمان‌هاي مناسب‌تر به پژوهشگران و درمانگران ياري مي‌رساند.