ارائه الگوي مديريت استعداد در نظام آموزش عالي ايران: مدلي برآمده از نظريه داده بنياد

هدف پژوهش حاضر شناسايي عوامل مؤثر در جذب، توسعه و نگهداشت استعدادهاي علمي در نظام آموزش عالي ايران به منظور ارائه الگوي جامع مديريت استعداد در سازمان دانشگاه بود. روش و طرح پژوهش كيفي و راهبرد مورد استفاده، نظريه زمينه اي(طرح سيستماتيك) بود. جامعه آماري شامل كليه استعدادهاي علمي دانشگاه هاي دولتي سراسر كشور مي باشد. براي نمونه گيري از روش نمونه گيري هدف مند متوالي نظري و گلوله برفي استفاده شد. 20 نفر از استعدادهاي علمي انتخاب و از طريق مصاحبه نيمه ساختار يافته در پژوهش مشاركت نمودند. با استفاده از نتايج مستخرج از مصاحبه ها عوامل مؤثر در جذب، توسعه و نگهداشت استعدادهاي علمي در نظام آموزش عالي ايران شناسايي شده و طي سه مرحله كدگذاري باز، محوري و انتخابي مدل مديريت استعداد نظام آموزش عالي در شش مقوله اصلي شرايط علي، پديده محوري، تعاملات، شرايط زمينه اي، شرايط مداخله گر و پيامدهاي مديريت استعداد ارائه گرديد. بر طبق نتايج، استقرار نظام مديريت استعداد در آموزش عالي ايران بر مبناي عوامل فردي، مديريتي و تطبيق پويا تحقق يافته و اساس آن تمركز و هم راستايي راهبردراهبردي و اتخاذ راهبردهاي مؤثر جذب، توسعه و نگهداشت مي باشد. بستر فراهم كننده راهبردها؛ عوامل سازماني، عوامل مرتبط با كار و شرايط فراسازماني است كه در كنش و واكنش با عوامل زمينه اي و مداخله گر، پيامدهاي نگرشي، رفتاري و سازماني در بر دارد.