تحول مباني مشروعيت سياسي در آسيايمركزي پساشوروي

بنيان‌هاي مشروعيت، ارزش‌هايي هستند كه يك حكومت يا رهبر در نگاه مردم در سطح داخل يا نظام بين‌الملل در سطح خارج بايد آن‌ها را داشته يا در جامعه پياده‌سازي كند؛ چراكه گذاري كه سبب جانشيني رهبر جديد شود اگر مشروعيت نداشته باشد بقاي آن رهبر را زير سؤال برده و او را ساقط مي‌كند. توجيه عقلي جهت پذيرش سلطه حاكميت رهبر كه ارتباط مستقيم با ميزان قدرت دولت و حدود آزادي شهروندان دارد و از آن با لفظ مشروعيت ياد مي‌شود از مهم‌ترين دغدغه‌هاي پيش روي حاكمان و يا حكومت‌ها به شمار مي‌رود. به همين خاطر، حفظ بقاء همواره يك موضوع هميشگي و دغدغه‌مند براي رهبران آسياي‌مركزي بوده است كه اين امر به‌صورت مستقيم درگرو مشروعيت آن‌ها بوده است. با توجه به چهارچوب‍بندي وبر از انواع مشروعيت‌ها، وجه غالب مشروعيت رهبران آسياي‍مركزي در نظام‌هاي سياسي كشورهاي خود همواره در سايه مشروعيت كاريزماتيك و سنتي بوده است ولي با ورود آن‌ها به نظام بين‌الملل به‌عنوان واحدهاي جديد سياسي، آن‌ها با مباني مدرنيته مشروعيت مواجه شدند كه مشروعيت فعلي آن‌ها را زير سؤال مي‌برد. در اين راستا، در اين مقاله كه به شيوه توصيفي – تحليلي به نگارش درآمده است به دنبال ارائه دورنمايي از جايگاه مشروعيت و وجه غالب آن در ساختار سياسي آسياي‍مركزي هستيم تا با بررسي آن طرح‍واره‍اي از مباني تحول‌يافته مشروعيت در دوران سياسي معاصر آسياي‍مركزي به‍دست آمده تا از آن به‌عنوان الگو و ابزاري براي تحليل روند گذارهاي سياسي آتي آسياي‍مركزي مورداستفاده قرار گيرد.