تحليل كاركردهاي صرفي و نحوي زبان شعر فروغ فرخزاد در زمينۀ بازتاب اضطراب

زبان خانه انديشه است. احساسات، عواطف، انديشه ها و همۀ آنچه در ضمير آدمي نهفته است، تنها از طريق زبان و با نشانه‌هاي زباني امكان بروز مي‌يابد، اما آنچه زبان شاعران را از زبان مردم عادي متفاوت مي‌كند، دقت و ظرافتي است كه از طريق گزينش و چينش اجزاي كلام و صورت‌بندي نحوي، احساسات و عواطف را به بهترين شكل آشكار مي كند. پژوهش حاضر در چارچوب نظريۀ دستور چامسكي مبني بر بروز معنا در نحو و نيز رويكرد روان ـ زبان‌شناسي، مي‌كوشد با بررسي زبان شعر فروغ فرخزاد نشان دهد كه مهم‌ترين كاركردهاي مقوله lrm;‌هاي صرفي و نحوي در بازتاب »اضطراب « در شعر او كدام اند؟ بر اين اساس، از ميان دفترهاي شعري فروغ، تعداد پنجاه شعر برگزيده و تحليل شد. نتايج حاصل نشان مي‌دهد كه نحو شعر فروغ در مقوله‌هاي چينش گروه‌هاي اسمي و فعلي، هم خواني اجزا و گروه‌ها با يكديگر، تكرارها و جابه جايي‌ها در بيشتر موارد بازتاب دهنده »اضطراب « است. از سوي ديگر، مقوله‌هاي صرفي همچون انتخاب واژه ها، قيدها، صفت‌ها و عبارت‌ها در همين حوزه معنايي قرار دارند و اضطراب حاصل از چينش‌هاي نحوي را به‌شدت تقويت مي‌كنند.