تحليلي بر تجربه شهر دوستدار سالمند؛ مطالعه موردي شهر كرج

جهان، اكنون، دو فرآيند عمده جمعيت‌شناختي را تجربه مي‌كند: يكي «سالخوردگي جمعيت» و ديگري، «شهرنشيني فزآينده». اين دو فرآيند، جزء دغدغه‌هاي اصلي برنامه‌ريزي و مديريت شهري است. از جمله الگوهاي توسعه شهري كه بر رابطه بين فضاهاي شهري و پديده سالخوردگي تأكيد دارد، «شهر دوستدار سالمند» است. هدف شهر دوستدار سالمند، ساخت شهر مطابق با نيازهاي سالمندان است. پيش‌فرض تحقيق بر اين ايده استوار است كه سالمندي به همان ميزان كه «بدن‌مند» است، «مكان‌مند» نيز است. همچنين سالمندي صرفاً محدود به فضاهاي خاص شهري نيست، بلكه هر جنبه از زندگي سالمندي با فضاهاي گوناگون شهري ارتباط پيدا مي‌كند. ارزيابي و تحليل تجربه شهر دوستدار سالمند بر اساس يك‌سري شاخص‌ها و معيارها صورت مي گيرد. اين مقاله بر پايه تدوين شاخص‌ها و معيارهاي مورد نياز، از طريق روش‌هاي كمّي و كيفي، به تحليل تجربه شهر دوستدار سالمند در شهر كرج پرداخته است. نتايج اين تحقيق نشان مي دهد كه تجربه شهر دوستدار سالمند در نمونه شهر كرج، به طور كلي پايين‌تر از استانداردهاي لازم است. از اين رو، نياز به ارتقاء، اصلاح، احياء و در مواردي ايجاد دارد.