ارزيابي و رتبه‌بندي شاخص‌هاي تاب‌آوري سكونتگاه‌هاي روستايي (مطالعه موردي: شهرستان ايذه-بخش دهدز)

تاب‌آوري و كاهش خطرپذيري بلايا بايد بخشي از طراحي سكونتگاه‌هاي روستايي و استراتژي‌هاي دستيابي به توسعه پايدار باشد. هدف از پژوهش حاضر ارزيابي و رتبه‌بندي شاخص‌هاي تاب‌آوري سكونتگاه‌هاي روستايي بخش دهدز شهرستان ايذه مي‌باشد. روش مطالعه توصيفي تحليلي است. جامعه آماري مورد پژوهش شامل كليه سرپرستان خانوار نقاط روستايي بالاي 20 خانوار بخش دهدز به تعداد 3003 نفرمي باشند. حجم نمونه بر اساس فرمول كوكران به تعداد 341 نفر به شيوه تصادفي در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه داراي 60 سوال در چهار متغير تاب‌آوري محيطي طبيعي، تاب‌آوري اقتصادي اجتماعي و تاب‌آوري نهادي مديريتي، تاب‌آوري كالبدي – فضايي مي‌باشد كه روايي آن صوري به تائيد اساتيد مربوطه رسيده و پايايي آن نيز بر اساس آلفاي كرونباخ به ميزان 0/86 مورد تائيد واقع شده است. جهت تجزيه ‌و تحليل داده‌ها از آزمونهاي تي تست، پيرسون و فريدمن با نرم‌افزار SPSS22 استفاده شده است. نتايج به دست آمده نشانگر آن است كه شاخص محيطي طبيعي، شاخص كالبدي فضايي، شاخص نهاديمديريتي و شاخص اقتصادي اجتماعي در وضعيت مطلوبي قرار داشته‌اند. در اين ميان وضعيت شاخص محيطي طبيعي با توجه به ميانگين بيشتر در وضعيت بهتر و شاخص نهاديمديريتي با ميانگين كمتر در وضعيت كمتر مطلوب قرار دارد. بر اين مبنا مي‌توان بيان داشت كه شاخص محيطي طبيعي و شرايط محيط پيرامون با توجه به تجربه به دست آمده توسط روستائيان توانسته است نقش اساسي را در تاب‌آوري سكونتگاه‌هاي روستايي ايفا كند.