ميزان آسيب‌‌پذيري مساكن شهري در پهنۀ‌‌ فضايي كلان‌شهر تهران نمونۀ موردي: محلات منطقۀ 9 شهر تهران

افزايش سريع جمعيت، كمبود منابع و مديريت نادرست آن سبب شده است كه مخاطرات طبيعي و انساني بيش از بيش به عنوان يك عامل مهم تهديد كننده جوامع انساني به شمار آيد. اين به اين معنا است كه محلات و نواحي شهري به مكان اصلي بسياري از مخاطرات احتمالي بدل خواهد شد. هدف اصلي اين پژوهش، تحليل و الويت‌بندي محلات منطقه 9 شهر تهران از لحاظ شاخص‌هاي آسيب‌پذيري مسكوني با استفاده از تكنيك‌هاي تصميم‌گيري چند معياره است. اين پژوهش از نظر روش توصيفي تحليلي و ماهيت آن نظري كاربردي است. لذا در اين پژوهش با استفاده از تكنيك آنتروپي شانون به شاخص‌هاي(قدمت بنا، مصالح به كار رفته، كيفيت ساخت ابنيه، طبقات، وضعيت قرار گيري در بلوك،) مورد پژوهش وزن دهي شده و با استفاده از مدل‌هاي WASPAS,COPRAS,WSA جهت اولويت‌بندي از لحاظ شاخص‌هاي آسيب‌پذيري محلات مورد استفاده و در خاتمه براي رسيدن به يك نتيجه واحد در ارزيابي آسيب‌پذيري محلات از مدل تلفيقي كاندرست استفاده گرديد. نتايج حاصل از مدل تلفيقي كاندرست نشان مي‌دهد كه محلات صنعتي فتح با امتياز 7 و شهيد دستغيب با امتياز (5) از لحاظ آسيب‌پذيري از لحاظ شاخص‌هاي مسكن شهري در سطح آسيب‌پذيري كم قرار دارند و محلات امام‌زاده عبدالله با امتياز(3) و شمشيري با امتياز (1) از لحاظ شاخص‌هاي آسيب‌پذيري مسكن در سطح متوسط قرار دارند، همچنين محلات مهرآباد جنوبي، سرآسياب مهر و استاد معين با امتياز(3) و محله دكتر هوشيار با امتياز(7) از لحاظ شاخص‌هاي آسيب‌پذيري مسكن در سطح آسيب‌پذيري زياد قرار دارند.