بررسي تطبيقي معنايي و موسيقيايي اَتباع در كردي كلهري با زبان فارسي (نمونۀ مورد مطالعه: گويش كلهري شهرستان‌هاي گيلان غرب و ايوان غرب)

گويش كردي كلهري يكي از گويش‌هاي شاخۀ جنوبي زبان كردي(زبان كردي داراي سه شاخۀ شمالي،مركزي و جنوبي‌)ست كه بيشتر گويش‌وران آن در شهرستان‌هاي ايوان‌غرب و سرابله از توابع استان ايلام و اسلام‌آباد‌غرب و گيلان‌غرب در استان كرمانشاه سكونت دارند. از آنجا كه مطالعات زبان‌شناسي، زبان كردي را جزو زبان‌هاي هم‌عرض زبان‌فارسي به شمارمي‌آورد؛ مفاهيم، واژگان و تركيبات اين زبان نيز مانند زبان فارسي، برآمده از روابط و تناسبات ميان واژگان است كه يكي از اين تناسبات وجود اتباع در زبان است. از اين رو نگارندگان اين پژوهش به شيوۀ تلفيقي ـ ميداني(گفتگوي مستقيم با گويشوران كلهري شهرستان‌هاي گيلان‌غرب و ايوان­غرب) و با استناد به منابع كتابخانه‌اي (مراجعه به كتاب­ هاي معتبر مرتبط با گويش كلهري) به پژوهش حاضر پرداخته‌اند و برآنند تا به اين پرسش‌ها پاسخ دهند: 1 آيا در گويش كردي ايوان‌غرب و گيلان‌غرب اتباع وجود دارد؟ 2 در گويش كردي ايوان‌غرب و گيلان‌غرب چه تناسبي ميان واژۀ پايه و پيرو(تابع) وجود دارد؟ 3چه تفاوت‌ها و شباهت‌هايي بين اتباع در گويش كردي با اتباع در زبان فارسي وجود دارد؟ از نتايج حاصل شدۀ اين پژوهش آن است كه از نظر كاركرد معنايي و از لحاظ ساختاري و موسيقيايي، اتباع در گويش كلهري دقيق شبيه اتباع در زبان فارسي‌ است؛ با اين تفاوت كه بسامد تقديم تابع بر متبوع در اتباع كلهري نسبت به تقدّم تابع بر متبوع در زبان فارسي بيشتر است. تفاوت ديگر، وجود اتباع گردان در زبان كردي‌ است كه در زبان فارسي موردي از آن يافت نشد. اين ريزتمايزات و اختلافات كاربردي، بيانگر آن ‌است كه زبان فارسي و كُردي با تمام تشابه ساختاري، هم‌عرضي و اقتباس‌شان از يكديگر، دو زبان مستقل از هم هستند و پرداختن به چنين تفاوت‌هاي ريز و نامحسوس مي‌تواند وجوهي از استقلال دو زبان را آشكارتر نمايد.