بررسي تاريخي ـ مقايسه‌اي نظريه‌هاي مطرح در استنتاج طبيعي

استنتاج طبيعي روشي صوري (Formal) براي اثبات و استنتاج قضايا در علم منطق است. ياكوفسكي و گنتزن از پيشگامان منطق جديد در سال 1934، مستقل از يكديگر، اين روش را به‌عنوان نظريه‌اي جايگزين براي روش اصل موضوعي پيشنهاد دادند. ياكوفسكي با ارائه‌ دو روش گرافيكي و شرح‌نويسي و گنتزن با ارائه الگوي نمودار درختي، شيوه استنتاجي خود را مبتني بر چند پيش‌فرض و تعدادي قاعده به اثبات رساندند كه توجه منطق‌دانان را به خود جلب كرد و البته كواين با تيزبيني و زيركي خاص خود، به وجود برخي كاستي‌ها پي برد و در نتيجه، محدوديت‌هايي را بر قواعد وضع شده درباره سورها ايجاد كرد. بعدها انديشمنداني همچون كپي، فيچ و لمون، با الهام از كواين، قرائت‌هاي ديگري از استنتاج طبيعي عرضه كردند. در مقاله پيش‌رو، كوشيده‌ايم تا ضمن تبيين نظريه استنتاج طبيعي با روشي توصيفي، تاريخي و تحليلي، مهم‌ترين ديدگاه‌هاي منطق‌دانان اين حوزه را بررسي كنيم، تا با مقايسه ميان اين ديدگاه‌ها، نقاط قوت و ضعف آنها آشكار گردد.