تأثير ويژگي هاي شخصيتي بر كيفيت زندگي كاري با نقش ميانجي كيفيت خواب رانندگان شركت اتوبوس راني

زمينه و هدف: يكي از عوامل اثرگذار بر آسيب‌پذيري كيفيت زندگي كاري، شخصيت است. صفات شخصيتي از طريق اثرگذاري بر تفسير فرد از رويدادهاي محيطي، فرايند انطباق و سلامت روانشناسي و جسمي را تخريب و يا تسهيل مي‌كند. اين پژوهش قصد دارد تأثير ويژگي‌هاي شخصيتي بر كيفيت زندگي كاري با نقش ميانجي كيفيت خواب را موردبررسي قرار دهد. روش: پژوهش حاضر با هدف كاربردي و از نوع همبستگي مي‌باشد كه هدف آن، بررسي رابطۀ متغيرهاي موجود در پژوهش مي‌باشد. جامعۀ آماري اين پژوهش، كليۀ رانندگان شركت اتوبوس‌راني شهر تهران به تعداد 1250 نفر بود كه از بين آن‌ها، تعداد 294 نفر به روش تصادفي ساده و با استفاده از فرمول كوكران انتخاب شد. ابزار اصلي مورداستفاده در اين پژوهش، پرسشنامه (براي سنجش ويژگي‌هاي شخصيت، چهارعاملي آيزنك (1977) با 48 گويه، پرسشنامۀ كيفيت خواب پيتسبرگ (بويس و همكاران، 1989) با 19 گويه و پرسشنامۀ استاندارد كيفيت زندگي كاري گروه ووكول (1996) با 36 گويه) بود كه روايي آن از روش محتوايي و پايايي آن از طريق آلفاي كرونباخ تأييد شده است. براي بررسي نرمال‌بودن داده‌ها از آزمون كولموگروف – اسميرنوف، براي تحليل داده‌ها از روش معادلات ساختاري و براي تجزيه‌وتحليل اطلاعات از نرم‌افزار SPSS23 و Smart PLS2 استفاده شد. يافته‌ها: نتايج آزمون سوبل نشان داد كه كيفيت خواب به‌عنوان متغير ميانجي در اثرگذاري ويژگي‌هاي شخصيت بر كيفيت زندگي كاري مطرح است. همچنين ويژگي‌هاي شخصيت بر كيفيت خواب (3.312=t و 0.289=β)، كيفيت خواب بر كيفيت زندگي رانندگان (2.289=t و 0.186=β) و ويژگي‌هاي شخصيت بر كيفيت زندگي كاري (6.658=t و 0.558=β) تأثير دارد. نتيجه‌گيري: با توجه به اثرات نامطلوب كيفيت خواب بر روند كاري رانندگان، مديريت ويژگي‌هاي شخصيتي آن‌ها سبب خواهد شد تا سطح كيفيت زندگي كاري آن‌ها بهبود يابد.