ارزيابي عدم قطعيت دز جذبي پروستات در اثر تورم بافت و تغيير مكان چشمه‌هاي پرتوزا ‏در براكي‌تراپي با روش مونت‌كارلو

براكي‌تراپي، نوعي درمان سرطان است كه منبع پرتوزا در داخل بافت سرطاني بيمار و يا در نزديكي آن كاشته مي‌شود. هدف از اين تحقيق، محاسبه‌ عدم ‏قطعيت دز جذبي بافت پروستات در براكي‌تراپي، ناشي از تورم در پروستات، جابه‌جايي چشمه‌هاي كاشته شده و نيز بررسي اثر هر دو عامل، پس از كاشت ‏چشمه‌هاي پرتوزا در آن است. در اين تحقيق از كد ‏MCNPX 2.6‎، پروتكل ‏TG43U1‎‏ و فانتوم بدن ‏ORNL‏ براي شبيه‌سازي براكي‌تراپي پروستات ‏توسط چشمه‌هاي يد125 استفاده‌‌شد. در مطالعه‌ اول با تعداد 84 چشمه يد، مقدار دز جذبي پرتو در پروستاتي به حجم ‏cm3 ‎‏ 38.01 براي دو نوع چشمه ‏دانه‌اي خطي و نقطه‌اي به ‌ترتيب ‏Gy ‎‏ 110.59 و ‏Gy ‎‏ 110.57 به ‌دست آمد. با درنظرگرفتن تورم 50 % در پروستات پس از كاشت چشمه‌ها، دز جذبي ‏بيش از 17% كاهش يافت. در شبيه‌سازي دوم با تعداد 76 چشمه يد، تورم 12 % و جابه‌جايي چشمه‌ها پس از كاشت در سه جهت (به اندازه‌ ‏mm ‎‏ 1.8 چپ ‏‏– راست،‏mm ‏ 2.1 جلو – عقب و‏mm ‎‏ 3.4 بالا – پايين) دز دريافتي بافت سرطاني حدود 21 %، كاهش يافت. اين تحقيق نشان‌ داد، نتايج شبيه‌سازي ‏چشمه‌هاي دانه‌اي خطي و نقطه‌اي براكي‌تراپي بسيار به هم نزديك است. لذا در مطالعات شبيه‌سازي مي‌توان از چشمه‌ نقطه‌اي به جاي چشمه‌ دانه‌اي خطي استفاده ‌كرد ‏كه پيچيدگي محاسبات را كاهش مي‌دهد، همچنين مطالعه‌ حاضر‌ نشان ‌داد تأثير تورم پروستات و جابه‌جايي چشمه‌هاي براكي‌تراپي در مقدار دز جذبي بافت ‏تحت درمان قابل توجه ‌است و بر روند درمان تأثير‌ دارد.