مقايسه تأثير آموزش به روش تركيبي در مبحث تشخيص و درمان ديس ليپيدمي بر انگيزش تحصيلي كارآموزان و كارورزان پزشكي

مقدمه: انگيزش تحصيلي دانشجويان در دانشگاه ها يكي از موضوعاتي است كه در حوزه ي آموزش عالي و سيستم دانشگاهي هر كشوري اهميت زيادي دارد و از شاخص‌هاي مهم در ارزيابي كيفيت نظام آموزش عالي است. از عوامل مهم و تأثيرگذار بر انگيزش تحصيلي دانشجويان، روش هاي تدريس اساتيد در كلاس درس است. بر اين اساس هدف مطالعه حاضر مقايسه تأثير آموزش به روش سخنراني و تركيبي در مبحث تشخيص و درمان ديس ليپيدمي بر انگيزش تحصيلي كارآموزان و كارورزان پزشكي بود. روش بررسي: پژوهش حاضر از نوع نيمه تجربي با پيش آزمون و پس آزمون و گروه كنترل است كه بر روي 100 نفر كارآموز و كارورز در گروه قلب دانشگاه علوم پزشكي بيرجند انجام شد. نمونه مورد مطالعه به صورت تصادفي در دو گروه(مداخله 50 نفر و كنترل 50 نفر) انتخاب شدند. مبحث تشخيص و درمان ديس ليپيدمي به روش سخنراني (سنتي) به مدت 4 ساعت (2 ساعت در هر هفته) در گروه شاهد و به روش تركيبي (آموزش مجازي و حضوري) در گروه مداخله تدريس شد. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه محقق ساخته انگيزش تحصيلي 20 سؤالي استفاده شد.براي تجزيه و تحليل داده ها از نرم افزار spss نسخه 22 و از آزمون T مستقل و زوجي در سطح معني داري 0.05 تحليل شد. نتايج: نتايج نشان داد، ميانگين و انحراف استاندارد انگيزش تحصيلي در پيش آزمون در گروه مداخله 4.47 ± 65.6 و كنترل 6.75 ± 64.68 و در پس آزمون گروه مداخله 4.64 ± 68.42 و گروه كنترل 4.13 ± 64.4 به دست آمد. بنابراين آموزش به شيوه تركيبي بر انگيزش تحصيلي دانشجويان كارآموز و كارورز در سطح معني داري 0.05 P تأثير معني داري دارد. نتيجه‌گيري: انگيزش تحصيلي دانشجوياني كه به شيوه تركيبي آموزش داده شدند بيشتر از شيوه سخنراني بود. بنابراين توصيه مي شود اساتيد در كلاس هاي درس از روش هاي تدريس تركيبي استفاده كنند.