كاربرد مدل‌هاي تصميم‌گيري TOPSIS و VIKOR در مكان‌يابي پخش سيلاب در مناطق خشك و نيمه خشك (مطالعه موردي: شهرستان تايباد)

كنترل و مهار سيلاب ‌هاي فصلي و ناگهاني در مناطق خشك و نيمه خشك كه آب هاي سطحي از دسترس خارج مي شوند، مفيد و ضروري است. پخش سيلاب ، يكي از روش ‌هاي مناسب براي كنترل رواناب ‌هاي سطحي و تغذيه منابع آب زيرزميني است. در پژوهش حاضر به مكان يابي محل ‌هاي مناسب پخش سيلاب درشهرستان تايباد در استان خراسان رضوي با استفاده از منطق بولين و اولويت بندي مكان ‌هاي مناسب با استفاده از روش هاي تصميم‌ گيري چند معياره TOPSIS و VIKOR پرداخته شده است. در آغاز با بهره ‌گيري از منطق بولين و معيارهاي شيب ‌هاي بيشتر از 8 %، كاربري ‌هاي شهري، كشاورزي و دشت‌ سر هاي پوشيده، مناطق نامناسب، حذف و مناطق مناسب با استفاده از مدل ‌هاي TOPSIS و VIKOR و براساس معيارهاي شيب، كيفيت آب زيرزميني، زمين‌ شناسي، ضخامت آبرفت، ضريب قابليت انتقال آبخوان، تراكم زهكشي، نفوذپذيري سطحي، ميزان افت سطح آب زيرزميني، فاصله از روستا، فاصله از چاه و كاربري اراضي اولويت ‌بندي شد. در پايان، 11 منطقه به عنوان پهنه ‌هاي مناسب پخش سيلاب تشخيص داده شد. نتايج نشان داد كه بيشتر مناطق مناسب در مخروطه افكنه ‌هاي منطقه مورد مطالعه قرار دارند. براساس مدل TOPSIS بخش مركزي دشت تايباد با علامت J با ارزش نهايي 0/75 و با مدل VIKOR بخش جنوبي دشت تايباد با علامت K با ارزش نهايي 0/96 به ‌عنوان بهترين مكان‌ ها انتخاب شدند.