مقايسۀ اثربخشي روش سنتي و روش بازي تاكتيكي براي آموزش مهارت‌هاي ورزشي بر لذت از فعاليت بدني در كودكان داراي اختلال هماهنگي رشدي

كودكان داراي اختلال هماهنگي رشدي تمايل به اجتناب از مشاركت در فعاليت‌هاي بدني دارند كه منجر به عملكرد حركتي ضعيف و پيامدهاي منفي رواني در آنها مي شود. هدف پژوهش حاضر مقايسۀ اثربخشي روش سنتي و روش بازي تكتيكي در آموزش مهارت هاي ورزشي بر لذت از فعاليت بدني در كودكان داراي اختلال هماهنگي رشدي بود. تعداد 30 نفر از كودكان پسر داراي اختلال هماهنگي رشدي شهر كرمانشاه به‌ صورت در دسترس وارد پژوهش شدند و به طور تصادفي در دو گروه 15 نفره تمريني روش بازي تاكتيكي و گروه تمرين سنتي قرار گرفتند. برنامه تمريني شامل يك دوره برنامه آموزش بسكتبال بود كه طي 12 هفته و هر هفته سه جلسه يك ساعته به دو روش سنتي و بازي تاكتيكي انجام گرفت. ابزار مورد استفاده در اين پژوهش شامل پرسشنامۀ اختلال هماهنگي رشدي ويلسون (DCDQ 07)، آزمون ارزيابي حركات جنبشي كودكان هندرسون (MABC-2) و مقياس لذت از فعاليت بدني (PACES) بود. جهت تحليل داده ها از آزمون تحليل كوواريانس در نرم افزار SPSS استفاده شد. نتايج پژوهش نشان داد كه گروه روش بازي تاكتيكي نسبت به گروه روش تمرين سنتي افزايش معناداري را در نمرات لذت از فعاليت بدني داشتند (0.05 P). بر اساس نتايج پژوهش حاضر، پيشنهاد مي‌شود در آموزش مهارت‌هاي ورزشي به كودكان داراي اختلال هماهنگي رشدي از روش بازي تاكتيكي به جاي روش سنتي استفاده شود.